6 دقیقه
وقتی داستان و اخبار سرخطی با هم برخورد می‌کنند
در جشنواره فیلم تلوراید، اما استون — تهیه‌کننده، بازیگر اصلی و همکار دیرینهٔ کارگردان یورگوس لانتیموس — صادقانه دربارهٔ همپوشانی عجیب میان تم‌های باگونیا و سرخط‌های جرایم واقعی سخن گفت. استون پس از انتشار خبری که نشان داد مدیرعامل United Healthcare، برایان تامپسن، مورد تیراندازی قرار گرفته و متهم ادعایی لوئیجی مانجونه اندکی پس از پایان ساخت باگونیا در ۲۰۲۴ بازداشت شده، این شباهتها را «ترسناک» توصیف کرد. این رخداد تأکید کرد که اضطراب‌های فرضی سینما گاهی می‌تواند بازتابی از جریان‌های تاریک‌تر واقعیت باشد.
موضوع واقعی باگونیا چیست
باگونیا دربارهٔ مدیرعامل قدرتمند یک شرکت پزشکی (استون) است که توسط یک کارمند سطح پایین (جسی پلمونز) دستگیر میشود؛ کسی که مطمئن است او تهدیدی فرازمینی از کهکشان آندرومدا است. فیلم با فضایی خفقان‌آور میان تنش، هذیانهای تقویت‌شده توسط تئوری توطئه و شکنجه‌های روانی بی‌رحمانه حرکت میکند، در حالی که وسواسِ گروگان‌گیر به شکنجهٔ فیزیکی سرعت می‌بخشد. حس سیاه و سورئال لانتیموس بخش بزرگی از بافت احساسی فیلم را می‌سازد، اما روایت کاملاً در سنت درام‌های روان‌شناختی گروگانگیری قرار دارد که از درون وارونه شده‌اند.
تشابه‌ها با پرونده مانجونه
واکنش استون بیشتر دربارهٔ شباهت موضوعی است تا تطابق یک‌به‌یک داستان: هم فیلم و هم ماجرای مانجونه حول نارضایتی‌ها نسبت به صنعت مراقبت بهداشتی، رادیکال شدن در پی احساس زیان‌دیدگی از سوی شرکتها، و پیامدهای دنیای واقعی وقتی تفکر توطئه به خشونت می‌انجامد می‌چرخند. استون به زمان‌بندی عجیب اشاره کرد — ساخت فیلمی زمینی و فیلم‌برداری‌شده در زیرزمین دربارهٔ همان تنش‌ها به تازگی تمام شده بود و سپس خبر تیراندازی به یک مدیرعامل در نیویورک منتشر شد — و این را یادآوری‌ای دانست که هنر گاهی می‌تواند پیش‌بینی‌کننده یا بازتابی از شکاف‌های جامعه باشد.
چگونه باگونیا در کارنامه لانتیموس قرار می‌گیرد
باگونیا تمهایی را ادامه می‌دهد که لانتیموس در آثاری مانند The Lobster و The Favourite کاوش کرده است: علاقه به خشونت آئینی، سیستمهای اجتماعی به‌هم‌ریخته و شخصیت‌هایی که در فضاهای اخلاقی مبهم ساکنند. جایی که The Lobster عاشقانه را هجو می‌کرد و The Favourite قدرت دربار را هجو می‌کرد، باگونیا به قدرت شرکتها و پارانویاهای توطئهمحور می‌پردازد. بازی جسی پلمونز — آرام‌کننده و روشمند — به آثار او در قطعات تنش‌زای محور شخصیت اشاره میکند، در حالی که استون اقتدار نمایش‌نامه‌ای و کاریزمای یخینی می‌آورد که پیش‌تر در همکاری‌های قبلی با لانتیموس برای او تحسین‌آمیز بوده است.
زمینه: جرایم واقعی، خشم علیه شرکتها و گرایش‌های معاصر سینما
ما در میانهٔ لحظه‌ای سینمایی هستیم که در آن استقبال از جرایم واقعی با انتقاد از نهادهای شرکتی همپوشانی دارد. فیلم‌ها و مجموعه‌هایی که به بدعملی شرکتها یا رادیکال شدن یک‌نفره می‌پردازند (به صدای دوران Network، آنتولوژی‌های مدرن جنایی-واقعی و تریلرهای گروگانگیری فکر کنید) مخاطبان درگیر، اگرچه ناراحت‌کننده، پیدا می‌کنند. باگونیا از آن ترکیب اضطراب‌های کنونی بهره می‌برد — ترس از نیروی نامشخص نهادها و نحوه‌ای که انزوای اجتماعی تفکر توطئه را تشدید میکند.
<figure class=\"image\"><img style=\"aspect-ratio:896/504;\" src=\"https://cdn.ding.news/files/post/content/2025/08/bc215220-84b6-11f0-bddf-0eca891d1d7c.avif\" width=\"896\" height=\"504\">
مقایسه‌ها و تأثیرات
با اینکه باگونیا به‌روش لانتی‌موسی متمایز است، بینندگان ممکن است پژواک‌های لحن فیلم‌های متمرکز بر گروگانگیری مانند Misery یا Dog Day Afternoon را در صمیمیت دینامیک مجرم و اسیر ببینند، و طنزهای مدرنی که نهادها را هدف قرار می‌دهند مانند The Big Short را برای نقد ساختاری صنعت به یاد آورند. سخت‌گیری تصویری و طنز سیاه فیلم آن را در کنار جسورانه‌ترین آثار لانتیموس قرار می‌دهد و در عین حال قلمرویی تازه و سیاسی‌تر را باز میکند.
پشت صحنه و استقبال مخاطب
گزارش‌شده که فیلم در لوکیشن‌های تنگ و زیرزمینی برای تأکید بر خفقان فیلم‌برداری شده است، و تولید باگونیا بر فیزیک و خویشتن‌داری به‌جای نمایش‌نمایی تکیه داشته است. منتقدان اولیه از جسارت و بازی‌ها تمجید کرده‌اند، اگرچه موضوع خشونتآمیز فیلم برخی بینندگان را دچار تقسیم کرده — واکنشی قابل پیش‌بینی وقتی هنر با خشونت دنیای واقعی تقاطع می‌یابد. طرفداران لانتیموس به تعادل کارگردان میان ایدهٔ سورئال و فوریت احساسی اشاره کرده‌اند، و این‌گونه باگونیا افزوده‌ای تحریک‌آمیز به بحث‌های فصل جشنواره شده است.
دیدگاه کارشناسان
«باگونیا در لحظه‌ای می‌رسد که داستان و اخبار سرخطی از همیشه متخلخل‌تر شده‌اند»، می‌گوید مورخ سینما مارکو سانتینی. «لانتیموس فروپاشی اجتماعی را با چشمی جراحی‌وار صحنه‌آرایی میکند و بازی استون تماشاگران را وادار می‌سازد تا هزینهٔ انسانی بی‌اعتمادی نهادی را روبه‌رو شوند. فیلم هم هشدار است و هم آینه.»
نتیجه‌گیری: چرا باگونیا اهمیت دارد
باگونیا صرفاً یک عنوان هنریِ دیگر جشنواره‌ای نیست — این یک کنکاش فرهنگی است دربارهٔ چگونگی تلاقی نارضایتی، توطئه و قدرت شرکتها که می‌تواند به نتایج فاجعه‌بار بینجامد. برای تماشاگرانی که به تریلرهای روان‌شناختی، سینمای تحریک‌آمیز کارگردان‌محور یا آثاری که اضطراب‌های معاصر را منعکس می‌کنند جذب می‌شوند، باگونیا گفت‌وگو دربارهٔ مسئولیت، بازنمایی و رابطهٔ پیچیدهٔ میان داستان و واقعیت را تقویت میکند. اینکه آیا این فیلم منجر به بحث‌های تازه‌ای دربارهٔ تأثیر جرایم واقعی بر فرهنگ عامه خواهد شد یا نه، هنوز مشخص نیست، اما زمان و لحن آن تضمین میکند که مدت‌ها پس از پایان تیتراژ درباره‌اش صحبت خواهند کرد.
منبع: variety
.avif)
نظرات