3 دقیقه
کار پژوهشی اخیر در زمینه ژنومیک باستانی که یک دندان از جراش را تحلیل کرده است، تاریخچه جغرافیایی و تکاملی اولیهٔ یرسینیا پستیس، باکتریِ عامل پاندمی‌های تاریخی طاعون، را روشن کرده است. اگرچه از نظر زیستی با SARS-CoV-2 متفاوت است، هر دو پاتوژن نشان می‌دهند که واقعیتی پایدار وجود دارد: افزایش ارتباطات سرعت انتشار میکروب‌ها را بالا می‌برد و برخی از میکروب‌ها هرگز به‌طور کامل ریشه‌کن نمی‌شوند.
پیش‌زمینهٔ علمی: طاعون، تکامل و خطر پاندمی
طاعون که توسط یرسینیا پستیس ایجاد می‌شود، عامل چندین پاندمی بزرگ از جمله مرگ سیاه بوده است. تحلیل DNA باستانی (پالئوژنومیکس) از بقایای باستانی قادر است ژنوم پاتوژنها را بازسازی کرده و دنبال کند که چگونه سویه‌ها با جمعیت‌های انسانی پدید آمده و جابه‌جا شده‌اند. این مطالعات نشان میدهد که طاعون مانند بسیاری از عوامل عفونی همچنان در حال تکامل و سازگاری است و باوجود اقدامات بهداشت عمومی مدرن، ظرفیت ایجاد شیوع را حفظ میکند.
گسترش پژوهش: از جراش تا لازارتو وچیو
بر اساس یافتهٔ جراش، پژوهشگران میدان کاری خود را به ونیز گسترش داده‌اند و بر لازارتو وچیو — جزیره‌ای که به‌منظور قرنطینه ساخته شده و یکی از بزرگترین سایت‌های دفن طاعون شناخته‌شده است — تمرکز کرده‌اند. دانشگاه جنوب فلوریدا (USF) اکنون بیش از ۱۲۰۰ نمونه را که از این گور دسته‌جمعی دوران مرگ سیاه بازیابی شده است، در مجموعه دارد. این مجموعه یک مجموعهٔ دادهٔ استثنایی برای مطالعهٔ ژنومیک پاتوژن در کنار اسناد تاریخی دربارهٔ رویههای قرنطینه و آسیب‌پذیری شهری فراهم میکند.
اهداف و روش‌های مطالعه
تیم میان‌رشته‌ای از توالییابی DNA باستانی، تاریخگذاری رادیوکربنی و اپیدمیشناسی تاریخی استفاده میکند تا بررسی کند چگونه مداخلات بهداشت عمومی گذشته، تکامل پاتوژن و تاب‌آوری جوامع را تحت تأثیر قرار داده‌اند. مقایسهٔ ژنوم‌ها از جراش و ونیز میتواند نشان دهد آیا تغییرات ژنتیکی مشخصی با الگوهای انتشار یا بقای پاتوژن در محیط‌های شهری متفاوت مرتبط است یا خیر.
کشفیات کلیدی و پیامدها
نتایج اولیه تأیید می‌کنند که طاعون ریشه‌های عمیق تاریخی دارد و در برخی مناطق هنوز یک نگرانی بهداشت عمومی است. این پژوهش نشان میدهد که مهار و قرنطینه میتواند انتقال را کند کند اما ممکن است مخازن عفونت را از بین نبرد. فهم این پویایی‌ها به نهادهای بهداشتی مدرن کمک میکند تا نظارت و راهبردهای پاسخ‌دهی به بیماریهای زئونوتیک و عفونت‌های بازپدید را بهتر طراحی کنند.
نتیجه‌گیری
دندان جراش و مجموعهٔ لازارتو وچیو با هم روشن می‌کنند که چگونه شیوع‌های باستانی تکامل پاتوژن را شکل داده‌اند و چگونه حرکت انسان‌ها و تصمیم‌های بهداشت عمومی بر خطر بیماری تأثیر می‌گذارند. این یافته‌ها بر ارزش ترکیب ژنومیک باستانی، باستان‌شناسی و تاریخ بهداشت عمومی برای آگاهسازی آمادهسازی معاصر در برابر پاندمی‌ها تأکید دارند.
منبع: scitechdaily
.avif)
نظرات