گریس ون دیِن در بازگشتی ترسناک به وحشت بقا

گریس ون دیِن در بازگشتی ترسناک به وحشت بقا

0 نظرات ترانه علوی

8 دقیقه

گریس ون دیِن در بازگشتی ترسناک به وحشت بدوی

یک رقیب جدید در منظرهٔ وحشت معاصر پدیدار شده است. The Swallow کارگردانان کوین کِولش و دنیس ویدمایر — زوجی که پشتِ بازسازی Pet Sematary در ۲۰۱۹ بودند — را برای یک وحشتِ بقا و کم‌حجم در اعماقِ جنگل گرد هم می‌آورد که اخیراً فیلم‌برداری‌اش در اورگن به پایان رسیده است. در این فیلم گریس ون دیِن (Stranger Things) در نقش زیگی بازی می‌کند، رهبر بی‌میلِ گروهی از دوستان که سفر کمپ آخر هفته‌شان تبدیل به مبارزه‌ای برای فرار از گرسنگی‌ای می‌شود که به‌صورت واقعی از دل زمین برمی‌خیزد.

طرح کلی و لحن

در ظاهر The Swallow شبیه وحشتِ بقاِ کلاسیک است: پنج جوان در جنگلی دورافتاده، منطقه‌ای که ورود به آن ممنوع اعلام شده و خطری که از اضطرابِ کوچک آغاز شده و به شرارتِ زمینی تمام‌عیار تبدیل می‌شود. اما کِولش و ویدمایر این طرح را با رویکردی لمسی و درون‌دوربینی قاب‌بندی می‌کنند: خودِ زمین به‌عنوان یک ضدقهرمان عمل می‌کند و هر چیزی که با آن تماس پیدا کند را می‌بلعد. کارگردانان فیلم را «بازگشتی لحن‌محور» توصیف می‌کنند — وعده‌ای از وحشتِ محسوس و جلوه‌های عملی به‌جای جلوه‌های براق CGI.

بازیگران، گروه تولید و جزئیات تولید

گریس ون دیِن تکیه‌گاه بازیگران در نقش زیگی است و در کنار او جک رایت (A Bloody Night)، تِیلِر باک (Annabelle: Creation)، کالاما اپستین (The Fabelmans) و کایلا دی‌ونِره (Love, Victor) حضور دارند. فیلم‌نامه و کارگردانی برعهدهٔ کِولش و ویدمایر است و تهیه‌کنندگان آن جیمز هریس، جاش گُلدبلوم و جان فاینمور هستند. کهنه‌کار جلوه‌های عملی، تونی گاردنر، که برای کار روی پروژه‌های موجودات‌محور از جمله The Blob شناخته می‌شود، به‌عنوان ناظر SFX فعالیت می‌کند — نکته‌ای که تعهد سازندگان به وحشت قدیمیِ درون‌دوربینی را نشان می‌دهد.

تأمین مالی از سوی BondIt Media Capital انجام شده و فروش از طریق همکاری بین Red Sea Media و Architect مدیریت می‌شود. پیش‌فروش‌ها پوشش گسترده‌ای در سطح جهان دارند — از آمریکای شمالی و ایتالیا تا استرالیا/نیوزیلند، آمریکای لاتین و چندین قلمرو در آسیا و اروپا — که اعتماد بازار به مفهوم فیلم و کارنامهٔ سازندگان را نشان می‌دهد.

چگونه The Swallow در روندهای کنونی ژانر وحشت جای می‌گیرد

The Swallow از چند جریان معاصر در وحشت بهره می‌برد. نخست، وحشتِ روستایی و برگرفته از فولکلور دوباره محبوب شده است: فیلم‌هایی مانند The Witch، Midsommar و The Ritual نشان دادند که مخاطب خواهان داستان‌هایی است که چشم‌انداز، فولکلور و انزوا را در هم می‌آمیزند تا ترسی عمیق ایجاد کنند. دوم، اشتیاقی نو به داستان‌های بقا وجود دارد که بر زیرکی و فشارهای روانی تأکید دارند تا صحنه‌های سادهٔ جیپ-اسکیری.

اما The Swallow نقشِ متعارفِ ضدقهرمان فولکلوریک را وارونه می‌کند. به‌جای فرقه یا هیولایی که از میان درختان تعقیب می‌کند، تهدید از دل زمین سر برمی‌آورد — مفهومی که یادآور فیلم‌های موجودات‌محور مانند Tremors است، اما با ترسی فشرده و صمیمی شبیه کلاسیک‌هایی چون The Ruins یا تحولات طبیعیِ غیرعادیِ Annihilation.

مقایسه‌ها و ریشهٔ خلاقه

کارهای پیشین کِولش و ویدمایر زمینهٔ مفیدی فراهم می‌کند. نقطهٔ عطف آنها، Starry Eyes، برندهٔ جایزه در SXSW بود که با استفاده از بادی-هورر و هجو صنعت سینما مخاطبان را دچار ناراحتی می‌کرد. با Pet Sematary آنها با ترسِ کیهانیِ استفن کینگ سر و کار داشتند و آن اثر را به یک فروش جهانی ۱۱۳ میلیون دلاری برای پارامونت رساندند. The Swallow به‌نظرِ می‌رسد تقاطعی فشرده از آن حساسیت‌ها باشد: دست‌کاری جویِ جمعیِ Starry Eyes با وسعت و مدیریتِ Pet Sematary.

برای بینندگان، نزدیک‌ترین مقایسه احتمالاً Tremors خواهد بود — نه از نظر لحن بلکه برای هیجانِ جنبشیِ چشم‌انداز تحت محاصره — و The Ruins برای احساسِ اجتناب‌ناپذیرِ خفقان وقتی طبیعت خصمانه می‌شود. طرفداران جلوه‌های عملی نیز پژواک‌هایی از سینمای کلاسیک موجودات مانند The Blob را خواهند یافت، به‌ویژه با حضور تونی گاردنر.

پشت صحنه و نکات تولیدی

  • محل و لجستیک: فیلم‌برداری در اورگن به تولید اجازه داد از جنگل‌های متراکم منطقهٔ شمال‌غربی اقیانوس آرام استفاده کند که حسِ انزوا و تهدیدِ مرطوب فیلم را تقویت می‌کند.
  • عملی بر دیجیتال: حضور استاد SFX، تونی گاردنر، نشان می‌دهد تیم به‌شدت روی جلوه‌های عملی و مکانیک‌های درون‌دوربینی برای خلق زمین‌بلعنده تکیه کرده است؛ انتخابی که معمولاً نزد طرفداران ژانر و منتقدان دوام بیشتری دارد.
  • هیاهوی بازار: پیش‌فروش‌های فیلم در ده‌ها قلمرو پیش از انتشار، نشانه‌ای صنعتی است که پخش‌کنندگان به قابلیت صادرات فیلم ایمان دارند — دستاوردی قابل‌توجه برای یک مفهوم وحشت اصیل در بازاری که اغلب از ریسکِ غیرفرنچایزی می‌ترسد.

دیدگاه انتقادی و انتظارات اولیه

ناظران صنعتی انتظار دارند The Swallow در بازار میان‌ردهٔ وحشت جای گیرد: هوشمند، اقتصادی و ساخته‌شده برای خشنودی علاقه‌مندانِ ژانر. توانایی کارگردانان در تعادل‌بخشی بین وحشتِ مبتنی بر شخصیت و صحنه‌های خفقان‌آور بسیار مهم خواهد بود. اگر فیلم به جلوه‌های عملی همه‌جانبه بپردازد و پیامدهای روانی گرفتار شدن در برابر تهدیدی کند و غیرقابل‌حرکت را بررسی کند، می‌تواند به عنوان یک اثر کالتِ مدرنِ به‌یادماندنی برجسته شود.

تاریخ‌نگار سینما، مارتا لکِلرک، نظر کوتاهی ارائه می‌دهد: «کِولش و ویدمایر توانایی تبدیل مفاهیم ساده به وحشتی کشیده و عاطفی را دارند. تعهد The Swallow به جلوه‌های عملی و وحشتِ روستایی آن را در سلسله‌ای از فیلم‌ها قرار می‌دهد که فضا را به نمایشِ ویژه ترجیح می‌دهند.»

چرا طرفداران وحشت باید توجه کنند

The Swallow چند دلیل برای تماشا دارد: حضور جذاب گریس ون دیِن، تیم خلاق با پیشینهٔ معتبر در ژانر وحشت، و تهدیدی با ایدهٔ بلندپروازانه که در دوران دنباله‌ها و بازسازی‌ها تازگی دارد. برای بینندگانی که دنبال وحشتی هستند که از نظر حسی نگران‌کننده باشد — صدای گل و لای، ناممکن بودن زمینِ امن — این فیلم ممکن است ترسی مداوم تولید کند که همراه مخاطب می‌ماند.

آنچه پیش‌فروش‌ها به ما می‌گویند

پیش‌فروش در اروپا، آسیا و آمریکای لاتین نشان می‌دهد پخش‌کنندگان به اشتهای فراملی برای وحشتِ زمینی باور دارند. پیش‌فروش‌های منطقه‌ای همچنین نشانه‌ای است که مخاطبان بین‌المللی هنوز به IPهای اصیل ژانری پاداش می‌دهند وقتی در قالب ارزش‌های تولیدی محکم و تیم‌های خلاق قابل‌شناسایی عرضه شوند.

نتیجه‌گیری: ترس زمینی و جذابیت کابوسِ عملی

The Swallow وعدهٔ بازگشتی به وحشتِ لمسی و مبتنی بر بقا را می‌دهد که به جلوه‌های عملی و شیمی بین شخصیت‌ها اعتماد دارد تا سنگینی داستان را به دوش بکشند. قصد ندارد چرخ را دوباره اختراع کند؛ هدفش این است که شما را از زمین زیر پایتان بترساند. برای صنعت، پیش‌فروش‌های قوی‌اش نشان می‌دهد که وحشت اصیلِ خوش‌ساخت هنوز زندگی تجاری بین‌المللی دارد. برای طرفداران، یادآوری است که گاهی ابتدایی‌ترین غرایز انسانی — دویدن، کندن، زنده‌ماندن — بهترین موتورهای ترس هستند.

اگر فیلم طرحِ خود را به‌خوبی اجرا کند، The Swallow می‌تواند کنار موفقیت‌های اخیر وحشت روستایی قرار گیرد به‌عنوان فیلمی که تماشای مکرر را پاداش می‌دهد و مباحثه‌برانگیز می‌شود: آیا مخاطبان آن را یک فیلم موجوداتِ قوی خواهند دانست، یا اینکه در تخیل فرهنگی نفوذ کرده و به آثار کالت تبدیل می‌شود؟ به هر حال، چکمه‌هایتان را محکم ببندید و مواظب جای‌پایتان باشید.

منبع: deadline

من ترانه‌ام، عاشق نوشتن درباره دنیای فیلم و هنر. سعی می‌کنم هر چیزی که به زندگی جذابیت بیشتری بده رو باهات به اشتراک بذارم.

نظرات

ارسال نظر

مطالب مرتبط