بررسی نینتندو سوئیچ ۲: ارتقاء قدرتمند با چالش نمایشگر

عرضه کنسول بازی نینتندو سوئیچ ۲ هیجان زیادی را در میان علاقه‌مندان به دنیای بازی ایجاد کرده است؛ چراکه این کنسول دستی با سخت‌افزار بهبود یافته و اندازه نمایشگر بزرگ‌تر همراه شده است. با وجود پیشرفت‌های اعمال‌شده، برخی کاربران اولیه گزارش داده‌اند که تجربه بازی همیشه آن‌طور که انتظار می‌رود روان نیست. عامل اصلی این موضوع، نه کاهش نرخ فریم است و نه تأخیر اجرایی، بلکه فناوری جدید نمایشگر به‌کار رفته در آخرین کنسول هیبریدی نینتندو است.

نمایشگر نینتندو سوئیچ ۲ با اندازه ۷.۹ اینچ و وضوح ۱۰۸۰P از نوع IPS LCD، نرخ نوسازی تا ۱۲۰ هرتز و پشتیبانی از HDR10 را ارائه می‌دهد تا وضوح و رنگ‌های پویا را تضمین کند. این نمایشگر جدید، روشنایی حداکثر ۴۳۰ نیت (در مقابل ۳۲۰ نیت مدل اولیه) و طیف رنگی بسیار گسترده‌تر معادل ۹۸ درصد DCI-P3 را پوشش می‌دهد که سبب افزایش کیفیت بصری و نمایش رنگ‌های زنده‌تر و واقعی‌تر می‌شود. این ویژگی‌ها برای طرفداران مجموعه‌هایی مثل Zelda، Mario و Pokémon تجربه‌ای جذاب‌تر را در حالت دستی فراهم می‌آورد.

با این حال، آزمایش‌های تخصصی توسط منابعی همچون Monitors Unboxed نشان داده که نقطه ضعف اصلی نمایشگر، زمان پاسخ‌دهی پایین آن است. نرخ پاسخ گِری به گِری متوسط صفحه نمایش سوئیچ ۲ حدود ۳۳ میلی‌ثانیه است و بعضی انتقال پیکسلی بیش از ۴۰ میلی‌ثانیه طول می‌کشد، درحالی که مدل قبلی با میانگین ۲۱ میلی‌ثانیه عملکرد سریع‌تری داشت. این یعنی در بخش حرکت تصاویر، سوئیچ ۲ حدود ۵۰ درصد کندتر عمل می‌کند که برای یک کنسول نسل جدید، پسرفت غافلگیرکننده‌ای تلقی می‌شود.

این موضوع چرا برای گیمرها اهمیت دارد؟ کاربرانی که به بازی‌های سریع یا رقابتی علاقه‌مند هستند، بیشتر متوجه محوشدگی حرکت (motion blur) و پدیده "گوستینگ" می‌شوند، به ویژه هنگام تغییرات سریع صحنه یا حرکت افقی تصویر. سرعت پاسخ پایین‌تر می‌تواند حتی در نرخ نوسازی بالاتر نیز باعث نرمی کمتر تصویر و کاهش وضوح حرکتی گردد.

علت اصلی این ضعف، حذف فناوری "اوردرایو" در نمایشگر جدید است؛ قابلیتی که پیکسل‌ها را با ولتاژ بالاتر سریع‌تر به وضعیت جدید می‌رساند اما مصرف باتری را هم افزایش می‌دهد. با توجه به وجود باتری جمع‌وجور ۱۹ وات‌ساعتی، نینتندو برای حفظ عمر باتری بالاتر، ترجیح داده میان مصرف انرژی و سرعت پاسخ نمایشگر، مدیریت خاصی داشته باشد. به همین دلیل، حتی در ۶۰ هرتز، تکمیل به‌روزرسانی کامل تصویر ممکن است بیش از یک بازه زمانی فریم طول بکشد که بر وضوح حرکتی اثر می‌گذارد.

با وجود نگرانی‌های مربوط به زمان پاسخ، سوئیچ ۲ در بخش روشنایی و دقت نمایش رنگ نسبت به نسل قبل پیشرفت قابل توجهی داشته است. پوشش گسترده‌تر رنگ و قابلیت HDR موجب جذابیت بیشتر بازی‌های جدید و بازی‌هایی با قابلیت دامنه رنگی وسیع می‌شود، اما شماری از عناوین قدیمی‌تر نینتندو ممکن است از این قابلیت‌ها استفاده کافی نکنند و بعضاً تصاویر اشباع‌شده ارائه دهند.

گرچه سوئیچ ۲ از HDR10 پشتیبانی می‌کند و می‌تواند سیگنال HDR را پردازش کند، زیرساخت نمایشگر IPS LCD آن مانع ارائه طیف کنتراست چشمگیر و عمق مشکی واقعی می‌شود و نبود فناوری local dimming باعث محدودیت در نمایش سایه روشن‌ها و جزئیات درخشان تصویر خواهد بود که لازمه یک تجربه HDR واقعی است.

در مقایسه با دیگر دستگاه‌های بازی دستی و مدل‌های قبلی نینتندو سوئیچ، سوئیچ ۲ توازن خاصی میان نمایشگر بزرگ‌تر، روشنایی بیشتر و طول عمر باتری بالاتر ایجاد کرده است. برای گیمرهایی که به بازی‌های قابل حمل علاقه دارند یا استفاده روزمره مدنظرشان است، این ویژگی‌ها اهمیت بالاتری دارد. اما کاربرانی که به رقابت و پاسخ‌دهی سریع اهمیت می‌دهند یا علاقه‌مند به فناوری‌های جدید هستند، ضعف پنل در بخش سرعت ممکن است محسوس باشد. این تصمیم نینتندو نشان‌دهنده تمرکز بر دسترس‌پذیری و راندمان مصرف انرژی به‌جای تمرکز صرف بر مشخصات نمایشگر است.

در نهایت، نینتندو سوئیچ ۲ همچنان یکی از گزینه‌های قدرتمند در بازار کنسول‌های بازی پرتابل به حساب می‌آید و برای اکثر کاربران ارتقاء معناداری محسوب می‌شود. البته کسانی که نسبت به عملکرد نمایشگر حساس‌اند یا متوجه افکت محوشدگی می‌شوند، باید بدانند که این موضوع ناشی از انتخاب‌های فنی نینتندو است و ارتباطی به لگ یا مشکلات سخت‌افزاری ندارد. برای اکثریت این ضعف‌ها جزئی است اما کاربران حرفه‌ای، باید هنگام انتخاب کنسول دستی خود این جزییات را نیز در نظر داشته باشند.