5 دقیقه
لحظه‌ای کوتاه و وحدت‌بخش در پایان کنسرت کلدپلی
در ایستگاه پایانی تور جهانی Music of the Spheres کلدپلی در لندن، پیش‌قراول گروه کریس مارتین بین قطعات بیش از همیشه مکث کرد. روی صحنهٔ استادیومی که میزبان جلوه‌های بصری بزرگ بوده، از جمعیت ۹۰٬۰۰۰ نفری ورزشگاه ومبلی خواست دستهایشان را بلند کنند و «عشق بفرستند» — و به‌طور مشخص خانوادهٔ چارلی کرک را به‌عنوان یکی از دریافت‌کنندگان نام برد. این درخواست کوتاه و آرام بیان شد، اما در روزهای پس از یک تیراندازی سیاسی و پرتنش مثل برشی سینمایی عمل کرد که قاب را از خشم به همدلی تغییر می‌دهد.
چه اتفاقی روی صحنه افتاد
لحظه
درخواست مارتین ساده و باز بود: «می‌توانید آن را به کسانی که با آنها مخالفید بفرستید، اما باز هم عشق می‌فرستید.» او این ژست را به خانوادههایی که در سراسر جهان رنج می‌برند — از مناطق جنگی تا تراژدی‌های محلی — تعمیم داد و از سروصدا و نور لندن خواست به تکیه‌گاهی برای آن همدلی بدل شوند. پیام در شبکه‌های اجتماعی و اتاق‌های خبر بازتاب یافت، نه به‌خاطر شکل نمایشی‌اش، بلکه چون دقیقاً همان نوع نت انسانی بود که اغلب در اوج‌های مستندها یا فیلم‌های کنسرت به گوش می‌رسد.
چرا این سخن برای مخاطبان فیلم و سریال اهمیت دارد
برای علاقه‌مندان به سینما و سریال، این لحظه مانند یک انتخاب کارگردانی آگاهانه عمل می‌کند: خواننده به‌عنوان راوی، استادیوم به‌عنوان میس‌آن‌سِن (mise-en-scène) و جمعیت به‌عنوان کُر. در سال‌های اخیر، رویدادهای موسیقی بیشتر به‌عنوان تجربههای سینمایی قاب‌بندی و بازعرضه شده‌اند — به‌عنوان مثال فیلم‌های کنسرت و مستندهای موسیقی نتفلیکس مثل "Shut Up and Play the Hits" یا نمونهٔ جشن‌گونه‌تر "Live at Pompeii" — که یک جملهٔ واحد میتواند برداشت نهایی بینندگان و مخاطبان پخش جریانی در سراسر جهان را شکل دهد.
زمینه: هنرمندان به‌عنوان راویان فرهنگی
هنرمندان مدت‌هاست از اجرای زنده به‌عنوان سکویی برای اظهارنظرهای سیاسی و احساسی استفاده میکنند. از ترانه‌های اعتراضی ضبط‌شده در فیلم‌های کنسرت تا بیوپیک‌هایی که برداشت عمومی را بازنویسی میکنند، دنیای موسیقی هرگاه یک لحظهٔ زنده ضبط و بازپخش شود با سینما تلاقی می‌کند. بیانیهٔ مارتین بخشی از گرایش گسترده‌تر هنرمندان به تبدیل رخدادهای خبری به پاسخ‌های هنری است که بعدها به مستندها، فیلم‌های سینمایی و سریال‌های محدود جهت بررسی پیامدهای فرهنگی تغذیه میکنند.
مقایسه‌ها و چشم‌انداز صنعتی
لحظات مشابهی در فیلم‌های کنسرتِ گروه‌ها و هنرمندانی حفظ شده‌اند که مرز بین سرگرمی و بیانیهٔ اجتماعی را محو کردند. کارگردانانی مانند جاناتان دمی (کارگردان "Stop Making Sense") و مستندسازان اخیر که زندگی هنرمندان را روایت میکنند نشان میدهند چگونه یک جملهٔ صحنه‌ای میتواند ستون فقرات موضوعی یک فیلم یا سریال شود. برای تهیه‌کنندگان و پلتفرمهای پخش، این لحظات بدون فیلمنامه اصالت و گیره‌های بصری فراهم میکنند که میتواند بینندگان جهانی را جذب کند.
واکنش طرفداران و نکات پشت‌صحنه
طرفداران بلافاصله کلیپ‌هایی منتشر کردند؛ برخی تون همدلانهٔ آن را ستودند و برخی انتخاب نام بردن از یک چهرهٔ عمومی جنجالی را زیر سؤال بردند. از پشت‌صحنه گزارش می‌رسد که گروه اغلب برای لحظات تأملی در اجرای الحاقی آماده می‌شود، با آگاهی از اینکه کنسرت‌های مدرن به اندازهٔ داستان‌سرایی و تصویربرداری دربارهٔ موسیقی هم هستند. آن حساسیت به روایت یکی از دلایلی است که اجرای کلدپلی به‌خوبی به قالب‌های سینمایی تبدیل می‌شود، با پالت صوتی وسیع و طراحی بصری چشمگیر که آمادهٔ اقتباس به فیلم کنسرت یا ویژه‌برنامه‌های تلویزیونی است.
نظر کارشناسان
«موسیقی زنده همیشه گونه‌ای خلاصه برای گفتگوهای فرهنگی فراهم کرده است»، می‌گوید منتقد فیلم آنا کوواچ. «وقتی اجراکنندگان از روی صحنه حرف می‌زنند، قابِ روایتی ایجاد میکنند که فیلمسازان و مستندسازان میتوانند بعداً روی آن بنا کنند. جملهٔ مارتین یک انتخاب تحریری است — موجز، همدلانه و سرشار از پتانسیل برای بازگویی سینمایی.»
نتیجه‌گیری: چرا این موضوع فراتر از عنوان‌ها اهمیت دارد
درخواست کریس مارتین در ومبلی اهمیت دارد نه چون تنش‌های سیاسی را حل می‌کند، بلکه چون آنها را برای مخاطبانی که عادت دارند لحظات عمومی را از منظری سینمایی ببینند بازقاببندی می‌کند. برای فیلمسازان، سازندگان سریال و تاریخنگاران فرهنگی، این جمله نقطهٔ شروعی است: لنگری برای مستندها، ضربه‌ای در بیوپیک آینده یا تصویری ماندگار در یک سریال پخش‌محور که بررسی می‌کند هنرمندان چگونه به بحرانها پاسخ میدهند. در عصرِ سرعت انتشار یک ژست، همپوشانی کنسرت و سینما همچنان نحوهٔ به‌یادآوری و بازسازی رویدادهای جاری را شکل می‌دهد.
منبع: deadline
نظرات