.webp)
6 دقیقه
تجمع تاریخی که نزدیک بود به‌هم بخورد
بازیگران پیشین سریال Degrassi روز شنبه سالن Scotiabank Theatre در تورنتو را برای اکران جهانی مستند Degrassi: Whatever It Takes پر کردند — جشنی که تا آستانهٔ لغو شدن پیش رفت. پس از آن‌که در آخرین لحظات اختلاف حقوقی میان هم‌آفرینِ فرانچایز، لیندا شویلر، و کارگردان لیسا رایداوت حل شد، نمایش فیلم مجاز اعلام شد؛ با این حال شویلر در مراسم حضور نیافت. با وجود این غیبت، بسیاری از چهره‌های محبوب سریال حاضر بودند: مریام مکدونالد، شین کیپل، ایفریم الیس و میلیندا شانکار در میان آن‌ها بودند. شب حالتی شبیه دیدار دوباره و تأمل داشت و از نمایشی تجلیل کرد که نسل‌ها را در تلویزیون نوجوانان بازتعریف کرد.
مستند چه موضوعاتی را مطرح میکند
فیلمِ کارگردان لیسا رایداوت سیر تحول Degrassi را از ریشه‌های مردمیِ Kids of Degrassi Street در اواخر دههٔ 1970 تا پدیدهٔ بینالمللی Degrassi: The Next Generation و پس از آن دنبال میکند. با استفاده از تصاویر آرشیوی و مصاحبه‌های صریح با ستاره‌هایی مانند آماندا استفتو (اسپایک)، دییو آده (BLT)، استفان بروگرن و جوردن تودوسی، مستند نشان میدهد که سریال چگونه در دوره‌ای که اغلب درام‌های نوجوانانه مسائل دشوار را نادیده می‌گرفتند، موضوعاتی از قبیل سقط جنین، اختلالات خوردن، خشونت در مدرسه و سلامت روان را به‌طور مستقیم به‌چالش کشید.
شهادت بازیگران: آسیب‌پذیری و تأیید
در اکرانِ اولیه چند بازیگر دربارهٔ اینکه چگونه خطوط داستانی Degrassi با زندگی شخصی‌شان تلاقی داشته‌اند سخن گفتند. مریام مکدونالد که نقش اِما نلسون را بازی می‌کرد، اعتراف کرد نمایش او را تحت‌تأثیر شدید قرار داد و خاطرات دردناک شخصی مرتبط با نمایش اختلالات خوردن را به یاد آورد. دییو آده دربارهٔ تأثیر معنادار آن قسمت‌ها بر مخاطبان صحبت کرد و اشاره کرد که بسیاری از بینندگان به بازیگران نوشتند و گفتند این سریال به آن‌ها در عبور از بحران‌ها کمک کرده است.
غیبت‌ها و پایان‌بندی
در حالی که سازندگان از نمایش نهایی مستند جشن می‌گرفتند، نبود لیندا شویلر — که اوایل هفته تهدید به اقدام حقوقی کرده بود اما آن را پس گرفت تا اکران ممکن شود — پیچیدگی‌ای به ماجرا افزود. شویلر و کیت هود جهان Degrassi را هم‌آفرینی کردند و غیبت او نزد هواداران و بازیگران محسوس بود. دریک، که نخستین‌بار با Degrassi: The Next Generation مشهور شد، نیز در مراسم حضور نداشت.
.avif)
Degrassi چگونه درام نوجوانان را بازتعریف کرد — و نقش مستند در این مسیر
میراث Degrassi در رشته‌ای از آثار واقع‌گرایانه نوجوانانه که پس از آن آمدند کاملاً مشهود است. سریال‌هایی مانند Skins و حتی عناوین معاصرتر مثل Euphoria میلِ مشترکی با فرانچایز در برخورد با حقایق ناراحت‌کننده دارند، هرچند هر کدام زندگی نوجوانان را از منظر سبک‌شناختی متفاوتی نشان می‌دهند. Degrassi معمولاً داستان‌هایش را در کلاس‌های مدرسه، آشپزخانه‌ها و راهروهای بیمارستان مستقر می‌کرد و واقعگرایی اجتماعی را بر ملودرام براق ترجیح می‌داد. این مستند سریال را در چارچوب تغییرات گسترده‌تر تلویزیون قرار میدهد: گرایش به بازیگری فراگیرتر، برخورد صریح‌تر با موضوع هویت و اخلاقِ مراقبت در نمایش مبارزات جوانان.
پشت‌صحنه و فرهنگ طرفداران
هواداران در اکران فیلم نقش محوری داشتند. تهیه‌کننده کری مود علناً از خبرنگاران، وکلا و جامعهٔ طرفداران برای کمک به برگزاری نمایش تشکر کرد. فیلم همچنین به واقعیت‌های تولید کمتر بحث‌شده بازمی‌گردد: فشارها بر بازیگران جوان هنگام ضبط داستان‌های حساس، نقش واکنش عمومی در شکل‌گیری فیلمنامه‌های آینده و راه‌هایی که خالقان Degrassi با مشاوران متخصص مشورت کردند تا از احساساتی‌سازیِ تروما جلوگیری شود. این نمای پشت‌صحنه تاکید میکند چرا سریال هنوز برای نویسندگان و تهیه‌کنندگان درام نوجوانان یک نقطهٔ مرجع است.
مقایسه‌ها و دیدگاه انتقادی
در مقایسه با نگاه‌های بازبینی اخیر دربارهٔ سریالهای محبوب، Degrassi: Whatever It Takes کمتر یک سفر نوستالژیک است و بیشتر تحقیقی دربارهٔ میراث است. جایی که بسیاری از مستندهای دیدار دوباره در خاطرات گرم و اطلاعات جزئی متوقف می‌شوند، فیلم رایداوت در پی‌جوییِ حدود اخلاقی روایت داستان‌های نوجوانی بین نسل‌ها است. این مستند همچنین پرسش‌هایی دربارهٔ کنترل خالقان، حقوق آرشیوی و چگونگی مراقبت مؤسسات فرهنگی از آثار بلندمدت مطرح میکند — موضوعاتی که در صنعتی که به سمت محتوای میراثی و بازگشت‌های پخش‌شده متمایل شده، اهمیت می‌یابند.
«تأثیر Degrassi بر تلویزیون نوجوانان بنیادی است — این سریال جدیت اخلاقی در داستان‌های جوانان را عادی کرد، چیزی که پیشینیان خیلی کم به آن پرداختند»، می‌گوید مارکو ینسن، مورخ سینما. «این مستند فقط سریال را جشن نمی‌گیرد؛ بلکه می‌پرسد چگونه نقاط عطف فرهنگی را به یاد آوریم و محافظت کنیم در حالی که به کسانی که بیشترین تاثیر را پذیرفته‌اند گوش می‌دهیم.»
این اکران برای فرانچایز چه معنایی دارد
نمایش در جشنواره TIFF هم جلوه‌ای شاد از دیدار دوباره بود و هم ارزیابی‌ای متفکرانه. این یادآوری برای مخاطبان است که پایدارتریم‌ترین دستاورد Degrassi ساخت ستاره نبود — گرچه دریک و نینا دوبرو اکنون نام‌های شناخته‌شده‌ای شده‌اند — بلکه تعهد سریال به نمایش صادقانهٔ جوانان بود. Degrassi: Whatever It Takes وعده میدهد که فرانچایز را دوباره به مخاطبان جهانی پلتفرم‌های استریم معرفی کند و گفت‌وگویی تازه دربارهٔ روایت مسئولانه درام نوجوانان به‌راه اندازد.
نتیجه‌گیری: میراث، مسئولیت و گفتگوی نو
Degrassi: Whatever It Takes در زمان مناسبی عرضه شده است: دعوتی است برای بازبینی یک سریال برجسته با نگاهی نو و برای سنجش مسئولیت‌های خالقان، تهیه‌کنندگان و شبکه‌ها هنگام پرداختن به روایت‌های مرتبط با جوانان. این مستند فرصتی برای هواداران و تازه‌واردان است تا ببینند چگونه یک فرانچایز تلویزیونی می‌تواند هم بازتاب‌دهنده و هم شکل‌دهنده نگرش‌های اجتماعی باشد. چه Degrassi را به‌خاطر قسمت‌های مشخصی به‌یاد داشته باشید و چه به‌خاطر نقشی که در باز کردن گفت‌وگوهای عمومی دربارهٔ نوجوانی ایفا کرد، فیلم تشویق میکند به قدردانی تازه — و آغاز گفتگویی انتقادی — دربارهٔ نحوهٔ روایت داستان‌های جوانان.
منبع: hollywoodreporter
نظرات