8 دقیقه
فسیل‌های جدید لِدی-گِرارو فصل مهمی از تکامل انسانی را بازنویسی میکنند
یک تیم بین‌المللی که در سایت پژوهشی لِدی-گِرارو در اتیوپی کار میکند، دندان‌های فسیلی جدیدی بازیابی کرده است که نگاه دانشمندان به گذار از آسترالوپیتکها به انسان‌های نخستین را تغییر میدهد. این کشفیات که در مجله Nature گزارش شدهاند، نشان میدهند گونه‌ای پیش‌تر ناشناخته از Australopithecus و برخی از قدیمیترین نمونههای سردهٔ Homo در شرق آفریقا بین حدود 2.8 تا 2.6 میلیون سال پیش در یک چشمانداز مشترک زیست کرده‌اند. این یافتهها شامل 13 دندان نسبت داده‌شده به هر دو شاخه است و شواهد قبلی از لِدی-گِرارو را که نشان میداد قدیمیترین فک پایین شناخته‌شدهٔ Homo تقریباً مربوط به 2.8 میلیون سال پیش است، تقویت میکند.
چه چیزهایی یافت شد: دندانها، ابزارها و درخت خانوادگی پیچیده
پروژه پژوهشی لِدی-گِرارو که توسط دانشمندان دانشگاه ایالتی آریزونا و همکاران هدایت می‌شود، مجموعه‌ای از فسیل‌های دندانی را بازگردانده است که با Australopithecus afarensis (گونهٔ فسیل معروف «لوسی») مطابقت ندارند. به‌جای آن، مورفولوژی دندانها نشان‌دهندهٔ وجود یک گونهٔ آسترالوپیتک متمایز است که همزمان و در همان منطقه با انسان‌های اولیه زندگی می‌کرده است. از آنجا که مادهٔ کشف‌شده در حال حاضر تنها شامل دندان‌هاست، پژوهشگران هنوز نام گونهٔ رسمی را تعیین نکرده‌اند؛ برای توصیف تاکسونومیک رسمی به بقایای اسکلتی بیشتری نیاز است.
این کشفیات بر یافتهٔ برجستهٔ سال 2013 از لِدی-گِرارو بنا میکنند: یک فک پایین که به قدیمیترین Homo شناخته‌شده با سن حدود 2.8 میلیون سال انتساب داده شده بود. این سایت همچنین قدیمیترین شواهد ابزارهای سنگی به سبک اولدوان را در همان منطقه تولید کرده است که پیوندی میان تغییرات رفتاری و آناتومیکی در هومینین‌های اولیه برقرار میکند. «یافته‌های جدید دندان‌های Homo از رسوبات 2.6–2.8 میلیون ساله ... قدمت خانوادهٔ ما را تأیید میکند»، گفت Brian Villmoare، نویسندهٔ اصلی و فارغ‌التحصیل ASU.
چگونه فسیلها تاریخگذاری شدند: آتشفشان‌ها، بلورهاى فلدسپات و سنگنگاری
تاریخگذاری دقیق برای قرار دادن فسیلها در چارچوب‌های زمانی تکاملی بسیار ضروری است. منطقهٔ آفار در اتیوپی، جایی که لِدی-گِرارو قرار دارد، بخشی از یک سامانهٔ گسیختگی فعال است که در طول زمان‌های زمین‌شناختی فوران‌های آتشفشانی مکرری داشته است. لایههای خاکستر آتشفشانی (تفرا) که بر پهنهٔ زمین ته‌نشین شدهاند، حاوی بلورهای فلدسپات و سایر کانیها هستند که می‌توان با روشهای ایزوتوپی تاریخگذاری رادیومتریک روی آنها انجام داد. با تاریخگذاری لایههای خاکستر بالایی و پایینی رسوبات حامل فسیل، زمین‌شناسان بازهٔ سنی قابل اعتمادی برای خود فسیلها تعیین میکنند.
«ما می‌توانیم فوران‌هایی را که در چشمانداز رخ داده‌اند و هنگام ته‌نشینی ثبت شدهاند، تاریخگذاری کنیم»، توضیح داد Christopher Campisano، زمین‌شناس دانشگاه ایالتی آریزونا. تیم، واحدهای خاکستر آتشفشانی که افقهای فسیلی را میان گرفته بودند تاریخگذاری کردند و کنترل سنی فراهم آوردند که دندانها و فک را بین حدود 2.6 تا 2.8 میلیون سال پیش قرار میدهد. Ramon Arrowsmith، زمین‌شناس طولانی‌مدت پروژه، تأکید کرد که لِدی-گِرارو سابقهٔ زمین‌شناسی قابل تفسیر با کنترل سنی قوی در بازهٔ 2.3–2.95 میلیون سال دارد — پنجرهٔ زمانی حساسی که در آن تغییرات تکاملی عمده‌ای رخ داده است.
محیط و اکولوژی: بازسازی یک چشمانداز کهن
فسیلها و شواهد زمین‌شناختی با هم به دانشمندان امکان میدهند تا پالئو‌محیط را بازسازی کنند. بلندی‌های فرسوده و گسستهٔ امروز لِدی-گِرارو با صحنهٔ کهن تضاد دارد: حدود 2.6–2.8 میلیون سال پیش این منطقه دارای رودخانه‌هایی بود که از میان دشت‌های پوشیده از گیاه و دریاچه‌های کم‌عمق می‌گذشتند که به‌طور دوره‌ای گسترش و انقباض می‌یافتند. این سامانه‌های آب و پوشش گیاهی متغیر، تکه‌تکه‌ای پویا از زیستگاه‌ها و منابع ایجاد می‌کردند و شکل‌گیری زیست‌وضعیت‌ها و رقابت میان گونههای مختلف هومینین را تحت تأثیر قرار می‌دادند.
درک ساختار زیستگاه برای پرسش‌های مربوط به رژیم غذایی، تحرک و استفاده از ابزار اهمیت دارد. تیم لِدی-گِرارو اکنون در حال تحلیل مینای دندان برای به‌دست آوردن شواهد مستقیم رژیم غذایی از طریق مطالعه‌های ایزوتوپی و میکروسایش است. آنالیزها کمک خواهند کرد تعیین شود آیا قدیمیترین Homo و گونهٔ آسترالوپیتک تازه‌شناسایی‌شده از یک منابع غذایی استفاده می‌کرده‌اند یا قلمرو و منابع را به‌طرز متفاوتی تقسیم می‌کرده‌اند.
پیامدها: تکامل انسانی بهصورت شاخهای، نه خطی
یکی از پیامدهای برجستهٔ یافته‌های لِدی-گِرارو این است که تکامل انسانی یک پیشرفت ساده و خطی از «میمون» به Homo تا انسان امروزی نبوده است. در عوض، گونههای مختلف هومینین همزمان وجود داشتهاند، گاهی در یک منطقهٔ واحد. «این پژوهش جدید نشان میدهد تصویری که بسیاری از ما در ذهن داریم از میمون تا نئاندرتال تا انسان مدرن درست نیست — تکامل این‌گونه کار نمی‌کند»، گفت Kaye Reed، پالئواکولوژیست دانشگاه ایالتی آریزونا. «در اینجا دو گونهٔ هومینینی را داریم که با هم بوده‌اند. و تکامل انسانی خطی نیست؛ درختی پُرشاخ و برگ است و انواعی وجود دارند که منقرض می‌شوند.»
همزیستی آسترالوپیتک‌های متمایز و هوموی اولیه پرسش‌های کلیدی دربارۀ رقابت، اشتراک منابع، و محرک‌های رفتاری یا اکولوژیکی که به Homo امکان دوام و در نهایت تبدیل شدن به سلسلۀ ما را دادند مطرح میکند. حضور ابزارهای اولیهٔ اولدوان در لِدی-گِرارو نیز نوآوری فناوری را به داستان گسترده‌تری از سازگاری هومینین‌ها در این بازۀ حساس پیوند می‌زند.
گام بعدی: فسیلها، ایزوتوپ‌ها و فعالیت‌های میدانی
پژوهشگران تأکید میکنند که برای کامل کردن داستان به فسیل‌های بیشتری نیاز است. دندانها نشانه‌های آناتومیکی و اکولوژیک مهمی ارائه میدهند اما نمی‌توانند نسبت‌های کامل بدن، رفتارهای حرکتی یا بسیاری از ویژگی‌های تشخیصی اسکلتی را که برای تعریف قاطع گونهٔ جدید لازم است آشکار کنند. «ما می‌دانیم دندانها و فک پایین قدیمیترین Homo چگونه به نظر می‌رسند، اما همین و بس»، گفت Villmoare. «این موضوع اهمیت حیاتی یافتن فسیل‌های بیشتر را برای درک تفاوت‌های بین Australopithecus و Homo و احتمالاً نحوهٔ هم‌پوشانی آنها در پروندهٔ فسیلی در یک محل مشابه نشان میدهد.»
آنالیزهای جاری شامل ایزوتوپ‌های مینای دندان و مطالعات میکروسایش برای بازسازی رژیم غذایی، فصلهای میدانی بیشتر برای بازپس‌گیری مواد اضافی، و ادامهٔ کارهای سنگنگاری و تفروکرونولوژیک برای تصفیهٔ سنها است. آموزش نسل جدیدی از پژوهشگران میدانی نیز اولویت دارد: کار در مناطق قبلاً کمترکاوش‌شده ممکن است سایت‌هایی با سوابق مکمل فراهم کند.
دیدگاه کارشناسی
دکتر Elena Morales، یک پالئواکولوژیست و مروج علمی فرضی اما واقع‌گرایانه، اظهار میکند: «نتایج لِدی-گِرارو نشان میدهد زمین‌شناسی و دیرینه‌شناسی باید چقدر به‌طور تنگاتنگی با هم مرتبط باشند تا رویدادهای دورزمان را بازسازی کنیم. تاریخگذاری لایههای خاکستر آتشفشانی به ما ساعت میدهد؛ فسیلها بازیگران را فراهم میکنند. با هم نه فقط مشخص می‌کنیم چه کسانی حضور داشتند، بلکه چگونه تغییرات اکولوژیکی ممکن است موجب تغییرات تکاملی شده باشد. این‌که انسان‌های اولیه و یک آسترالوپیتک دیگر در یک چشمانداز زندگی می‌کردند ما را وامی‌دارد تا تفاوت‌های رفتاری را کاوش کنیم — برای مثال، تغییرات ظریف در رژیم غذایی یا استفاده از ابزار — که می‌توانسته بر نتایج بقا تأثیر بگذارد.»
نتیجه‌گیری
کشف‌های لِدی-گِرارو فصل مهم و تاحدی شگفت‌آوری به درک ما از تکامل هومینین‌های اولیه افزوده‌اند. دندان‌های جدید از رسوبات 2.6–2.8 میلیون ساله در اتیوپی نشان میدهند یک Australopithecus ناشناخته و قدیمیترین Homo شناخته‌شده با هم در گودی آفار زیسته‌اند. تاریخگذاری دقیق خاکسترهای آتشفشانی این فسیلها را در زمان ثابت میکند و امکان بازسازی چشم‌اندازی متغیر از رودخانه‌ها و دریاچه‌ها را فراهم می‌سازد. همراه با شواهد ابزارهای اولیهٔ اولدوان، این یافتهها تأکید میکنند که تکامل انسانی بهصورت شاخهای با گونههای هم‌پوشان رخ داده است، نه به شکل یک مسیر خطی یکتا. ادامهٔ کارهای میدانی، کشف فسیل‌های بیشتر و تحلیل‌های دقیق مینای دندان و ایزوتوپی برای تعیین هویت این هومینین‌ها، شیوهٔ زندگی‌شان و چگونگی ظهور تبار ما از یک اکوسیستم متنوع هومینینی ضروری خواهد بود.
منبع: "New discoveries of Australopithecus and Homo from Ledi-Geraru, Ethiopia," Nature. کاری به رهبری پژوهشگران و فارغ‌التحصیلان مرتبط با Arizona State University، از جمله Brian Villmoare، Kaye Reed، Christopher Campisano، Ramon Arrowsmith و دیگران.
منبع: sciencedaily
.avif)
نظرات