6 دقیقه
بازسازی جدید مبتنی بر مرجان نشان میدهد شتاب افزایش سطح دریا از میانهٔ قرن بیستم آغاز شده است
پژوهشگران دانشگاه ملی سنگاپور با استفاده از رکوردهای اسکلتی مرجان‌های مالدیو، تاریخ صد ساله‌ای از تغییرات سطح دریا در اقیانوس هند بازسازی کردند. این مطالعه که در Nature Communications منتشر شده، نشان میدهد که افزایش سطح دریا در این حوزهٔ اقیانوسی از حدود 1959 شتاب گرفته — دهه‌ها زودتر از آنچه بسیاری از رکوردهای گِیج‌های جزر و مد یا مشاهدات ماهواره‌ای به‌وضوح نشان داده‌اند — و سطح نسبی در منطقه از میانهٔ قرن بیستم تقریباً یک فوت (حدود 30 سانتی‌متر) افزایش یافته است. پروفسور پاول کنچ، نویسندهٔ اصلی تحقیق، این شتاب زودهنگام را «هشدار»ی از تغییر اقلیم ناشی از فعالیت‌های انسانی توصیف کرد.
تیم تحقیقاتی نوارهای رشد و نشانگرهای شیمیایی حفظ‌شده در اسکلت مرجان‌های عظیم سازندهٔ صخره را تحلیل کردند. از آنجا که مرجانها کربنات کلسیم را با نرخ‌هایی رسوب می‌دهند که به عمق آب و دما حساس است، اسکلت آن‌ها مانند آرشیوی طبیعی از موقعیت‌های گذشتهٔ سطح دریا و شرایط محلی اقیانوس عمل میکند. با ترکیب روش‌های تاریخ‌گذاری دقیق با تحلیلهای مورفولوژی مرجان و ایزوتوپی، پژوهشگران یک جدول زمانی با دقت بالاتر برای سطح دریا در حوضهٔ اقیانوس هند تولید کردند، حوزه‌ای که تقریباً 30٪ از مساحت اقیانوسی کرهٔ زمین را پوشش میدهد.
پیش‌زمینهٔ علمی: چرا مرجانها معیار قابل‌اعتمادی برای سطح دریا هستند و چه عواملی باعث افزایش میشود
ریزساختارهای مرجانی تغییرات محیطی را سال‌به‌سال مانند حلقههای درختان ثبت میکنند. دانشمندان با استفاده از تکنیک‌های رادیومتریک نوارهای مرجان را تاریخ‌گذاری میکنند و نسبت‌های شیمیایی — مانند ایزوتوپ‌های اکسیژن — را اندازه‌گیری میکنند تا دماهای سطح دریا و عمق نسبی آب در گذشته را استنتاج کنند. این رکوردهای پراکسی مکمل اندازه‌گیری‌های ابزاری (گِیج‌های جزر و مد و آلتیمتری ماهواره‌ای) هستند و پوشش مشاهده‌ای را به اوایل قرن بیستم گسترش می‌دهند، دوره‌ای که دادههای ابزاری کم یا نامطمئن‌اند.
دو فرایند فیزیکی اصلی باعث افزایش جهانی معاصر سطح دریا می‌شوند: انبساط حرارتی آب در اثر گرم شدن و کاهش جرم از یخچال‌ها و صفحات یخی. زمان‌بندی دیده‌شده در این مطالعه — شتاب آغازین از اواخر دههٔ 1950 — با دورهٔ افزایش سریع دمای جهانی و تسریع ذوب یخها پس از صنعتی شدن میانهٔ قرن بیستم و افزایش انتشار گازهای گرمایش‌زا سازگار است.
پیامدهای کلیدی برای ریسک ساحلی، زیرساختها و مدل‌سازی اقلیمی
آغاز زودهنگام شتاب افزایش سطح دریا در اقیانوس هند پیامدهای عملی برای برنامهریزی ساحلی در مناطق پرجمعیت و کم‌ارتفاع در جنوب و جنوب‌شرقی آسیا، مالدیو و کشورهای جزیره‌ای دارد. سطح پایهٔ بالاتر دریا، آب‌گرفتگی ناشی از جزر و مد را تشدید میکند، ارتفاع و دامنهٔ طغیان‌های طوفانی را افزایش میدهد، فرسایش ساحلی را تسریع می‌بخشد و نفوذ آب شور به سفره‌های آب شیرین و خاک‌های کشاورزی را تشدید میکند. چنین تغییراتی آسیب‌پذیری جوامع، زیرساختهای حیاتی و اکوسیستم‌ها را افزایش میدهد.
رکورد جدید مشتق‌شده از مرجان همچنین با فراهم آوردن دادههای طولانی‌تر و با تفکیک مکانی بهتر، مدلهای منطقهای اقلیم و سطح دریا را بهبود می‌بخشد. مدلهای هشداردهی و ابزارهای پشتیبانی تصمیمگیری مانند مدل سیلاب ساحلی-داخلی سنگاپور قادر خواهند بود پیش‌بینی‌های بازنگری‌شدهٔ سطح دریا را برای دقیق‌تر کردن نقشههای سیلاب، سازه‌های دفاع ساحلی و جدول‌های زمانی تطبیق‌پذیری وارد کنند.
سیاست‌گذاران و جوامع چه کار می‌توانند بکنند؟
این مطالعه دو مسیر مکمل را تقویت میکند: تقویت سازگاری محلی (دفاعهای ساحلی، عقبنشینی مدیریتشده، حفاظت آب شیرین، سامانههای هشدار زودهنگام) و تسریع کاهش انتشار گازهای گلخانهای. گذار سریع به سامانههای انرژی کمکربن — از جمله خورشیدی و بادی — همچنان مؤثرترین اقدام بلندمدت برای محدود کردن گرم‌تر شدن اقیانوس و کاهش از دست دادن یخ است.
دیدگاه کارشناسی
دکتر مایا آر. سینگ، اقیانوس‌شناس ساحلی (کارشناس فرضی برای زمینه)، خاطرنشان میکند: "رکوردهای مرجانی تاریخ‌های محلی و حیاتی را در اختیار ما می‌گذارند. یافتن شتاب زودهنگام در اقیانوس هند به برنامه‌ریزان یادآوری میکند که پایه‌های تاریخی ممکن است تغییرات بلندمدت را کمتر از واقعیت نشان دهند. برای سازگاری، این بدان معناست که طراحی‌ها باید هم سطح میانگین بالاتر کنونی و هم شتاب سریعتر افزایش در سناریوهای انتشار بالا را در نظر بگیرند."
این ترکیب دادههای پراکسی پَلیو و مشاهدات مدرن، ارزیابی ریسک را تیزتر میکند و ضرورت کاهش انتشار را برجسته می‌سازد، در حالی که اطلاعات عملی برای برنامهریزی پایداری محلی فراهم می‌آورد.
نتیجه‌گیری
اسکلت‌های مرجانی از مالدیو نشان می‌دهند که اقیانوس هند افزایش زودهنگام و شتاب‌یافته‌ای در سطح دریا را از حدود 1959 تجربه کرده و از میانهٔ قرن بیستم تقریباً یک فوت افزایش داشته است. این یافته‌ها پیوند علیتی بین گرمایش ناشی از انسان، ذوب یخ و تغییر سطح دریا را تقویت میکنند و برای مدیریت ریسک ساحلی در یک حوزهٔ اقیانوسی پرجمعیت پیامدهای فوری دارند. وارد کردن رکوردهای مشتق‌شده از مرجان در مدل‌ها و برنامهریزی می‌تواند آمادگی را بهبود دهد، اما کاهش سریع انتشار گازهای گلخانهای و سرمایهگذاری در زیرساختهای مقاوم در برابر اقلیم همچنان برای محدود کردن آسیب‌های آینده ضروری است.
منبع: yahoo
.avif)
نظرات