5 دقیقه
پژوهشگران در حال توسعهٔ یک استراتژی آنتی‌اکسیدانی ویژهٔ تلوومر هستند که برای حفظ انتهای کروموزوم‌ها در سلولهای T و تقویت عملکرد ایمنی طراحی شده است. با تکیه بر مطالعات در مدل‌های موشی، تیم اکنون این روش را برای سلولهای T انسانی تطبیق می‌دهد تا در بلندمدت ایمنی و کارآیی آن در آزمایشهای بالینی بررسی شود. این تلاش زمینه‌های زیست‌شناسی سلولی، ایمنی‌شناسی و پزشکی ترجمه‌ای را به هم پیوند می‌دهد و میتواند پیامدهایی برای ایمونوتراپی سرطان و بازیابی پس از شیمی‌درمانی داشته باشد.
پیش‌زمینهٔ علمی و منطق تجربی
تلوومرها چیستند و چرا اهمیت دارند
تلوومرها توالی‌های تکراریِ DNA هستند که انتهای کروموزوم‌ها را پوشش داده و یکپارچگی ژنتیکی را حفظ می‌کنند. هر بار که یک سلول تقسیم می‌شود، تلوومرها کوتاه می‌شوند و همچنین در برابر آسیب اکسیداتیو آسیب‌پذیرند. در سلولهای ایمنی مانند لنفوسیت‌های T، کوتاه یا آسیب‌دیده شدن تلوومرها میتواند ظرفیت تکثیر را کاهش داده و پاسخ‌های ضدویروسی و ضدتوموری را تضعیف کند. حفاظت از تلوومر و استفاده از آنتی‌اکسیدان‌های خاص تلوومر میتواند به حفظ عملکرد سلولهای T کمک کند و در زمینه‌های ایمونولوژی و ایمونوتراپی اهمیت پیدا کند.
آنتی‌اکسیدان‌های اختصاصی تلوومر
برخلاف آنتی‌اکسیدان‌های عمومی، ترکیبات هدف‌گیرِ تلوومر به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که فعالیت حفاظتی خود را در نزدیکی DNA تلوومریک و پروتئینهای مرتبط با شِلترین متمرکز کنند. در آزمایشهای پیش‌بالینی روی موش، پژوهشگران تلوومرها را با نشانگرهای فلورسانت مشاهده کردند و نشان دادند که درمان هدف‌گیر با آنتیاکسیدان میتواند آسیب تلوومری در سلولهای T را کاهش داده و عملکرد آن‌ها را در طول فعال‌سازی‌های مکرر حفظ کند. این رویکرد حفاظت تلوومر، به ویژه برای ارتقای اثربخشی سلولهای T در پاسخ به ایمونوتراپی و بازیابی ایمنی پس از شیمی‌درمانی مورد توجه است.
ترجمهٔ بالینی، پیامدها و پرسشهای جاری
تیم پژوهشی در حال تطبیق رویکرد آنتیاکسیدان اختصاصی تلوومر برای سلولهای T انسانی به صورت خارج از بدن (ex vivo) است، با نیت حرکت به سمت مطالعات فاز اول انسانی. مراحل ترجمه‌ای کلیدی شامل بهینهسازی روش تحویل به سلولهای T اولیه انسانی، تأیید اینکه حفاظت تلوومری تکثیر و سیتوتوکسیسیته را بدون ایجاد ناپایداری ژنومی احیا میکند، و توسعهٔ فرآیندهای تولید و پروتکل‌های ایمنی مورد نیاز برای بررسی‌های نظارتی است.
یکی از پرسشهای بالینی فوری این است که درمان‌های استاندارد سرطان چگونه سلامت تلوومر در سلولهای ایمنی را تحت تأثیر قرار میدهند. شیمی‌درمانی و پرتو درمانی استرس اکسیداتیو ایجاد می‌کنند که میتواند به تلوومرهای سلولهای T آسیب برساند و در نتیجه پاسخ به ایمونوتراپی‌های بعدی مانند مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی یا سلولهای CAR T را کاهش دهد. آزمایشگاه جدید به سرپرستی دایانا ریوادنیرا بررسی خواهد کرد که آیا حفاظت از تلوومرها میتواند بازیابی ایمنی پس از شیمی‌درمانی را بهبود بخشد و سهم بیمارانی را که از ایمونوتراپی سود می‌برند افزایش دهد.
چالش‌های احتمالی شامل تضمین ایمنی درازمدت، اجتناب از اثرات نامطلوب روی بافتهای غیرایمنی، و نشان دادن فایدهٔ بالینی قوی در جمعیت‌های بیمار ناهمگن است. در صورت موفقیت، مداخلات مبتنی بر تلوومر میتواند به‌عنوان یک استراتژی مکمل برای تقویت ایمنی ضدسرطانی و بهبود نتایج بیماران دریافت‌کنندهٔ درمان‌های سیتوتوکسیک مطرح شود.
دیدگاه کارشناسی
دکتر ماریا چن، ایمنی‌شناسی که در این مطالعه دخیل نبوده است، اشاره میکند که درمان‌هایی که مکانیزم‌های پیری سلولی را هدف می‌گیرند، افقی نوظهور در مراقبت‌های سرطان‌اند. او می‌گوید آنتی‌اکسیدان‌های هدف‌گیر تلوومر امیدوارکننده‌اند چون روی یک جنبهٔ بنیادی زیست‌شناسی سلولی تأثیر می‌گذارند، اما ارزیابی بالینی دقیق برای متعادل‌سازی جوان‌سازی ایمنی در برابر خطرات احتمالی تغییر کنترل‌های تکثیر سلولی ضروری خواهد بود.
نتیجه‌گیری
آنتی‌اکسیدان‌های اختصاصی تلوومر رویکردی هدفمند برای حفاظت از عملکرد سلولهای T با جلوگیری از آسیب تلوومری ارائه میدهند. نتایج پیش‌بالینی اولیه از ترجمه به سلولهای انسانی پشتیبانی می‌کنند و کار حاضر در تلاش است مشخص کند آیا این استراتژی میتواند پاسخ‌های ایمنی پس از شیمی‌درمانی را بهبود داده و اثربخشی ایمونوتراپی را افزایش دهد. مطالعات در جریان، ایمنی، روش‌های تحویل و منافع بالینی را روشن خواهند کرد تا مسیر پیشرفت به سوی آزمایشهای بالینی هموار شود. کلید واژه‌ها: تلوومر، آنتیاکسیدان تلوومر، سلولهای T، ایمونوتراپی، شیمی‌درمانی، حفاظت تلوومر.
منبع: scitechdaily
نظرات