8 دقیقه
نیو وگاس روی پرده: پرسش کانن که طرفداران منتظرش بودند
مجموعهٔ تلویزیونی فالاوت ساختهٔ آمازون به یکی از محبوبترین مکانهای فرنچایز رسیده است: نیو وگاس. با تأیید فصل دوم که نوار کازینوهای نئونیِ وِیستلند را بهعنوان صحنهٔ اصلی انتخاب کرده، بحثی آشنا دوباره شعلهور شده است — آیا سریال یکی از پایانهای متعدد بازی Fallout: New Vegas را بهعنوان کانن تلویزیون اعلام خواهد کرد؟ پاسخ، طبق گفتهٔ آaron Moten، بازیگری که نقش مکسیموس را ایفا میکند، منفی است: سریال قصد ندارد هیچیک از پایانهای درونِ بازی را بهعنوان پایان رسمی و انحصاری اعلام کند. این تصمیم در دل خود پرسشهای سازشی و رویکردهای روایتشناسانهای را جا داده است و برای مخاطبان بازی و بینندگانِ جدید معنا و پیامدهای متعددی دارد.
چرا سریال از تعیین یک «پایان کانن» برای نیو وگاس اجتناب میکند
Moten در گفتوگو با The Spill توضیح داده است که زمانبندی روایت سریال به نویسندگان فضای بازتفسیر و بازآفرینی وقایع را میدهد تا صرفاً از یک مسیر واحد بازی پیروی نکنند. سریال در سال 2296 جریان دارد؛ تقریباً ۱۵ سال پس از رویدادهای بازی Fallout: New Vegas، و همین فاصلهٔ زمانی به سازندگان اجازه میدهد تا به شیوهای متفاوت به این بپردازند که چگونه روایتها و حافظهٔ جمعی در وِیستلند تغییر و تکثیر میشود. همانطور که Moten اشاره کرده است، «در وِیستلند تاریخ اغلب را کسی مینویسد که داستان را تعریف میکند.» حافظه، افسانه و بازیهای سیاسی باعث میشوند که «حقیقت» یک رویداد به شاخهها و روایتهای متعددی تقسیم شود — همین ویژگی بستر بسیار مناسبی برای دراماتیزهسازی و نمایشِ تضاد روایتهاست.
گزارشها نشان میدهند که شویرَنِر Geneva Robertson-Dworet این انعطافِ روایت را با بازیگران مطرح کرده و بر این نکته تأکید داشته که جناحها و شخصیتهای متفاوت میتوانند نسخههای رقیبی از یک لحظهٔ تاریخی ارائه دهند. بهنظر میرسد فصل دوم قصد دارد این تضادها را به صحنهٔ نمایش بکشد: توصیفات اولیه حاکی از قسمتهایی هستند که در آنها شخصیتهایی مثل لِیسی (لوسی) و غولِ داستان با برداشتها و تلقیاتی مواجه میشوند که بهشدت با تجربیات واقعی آنها تفاوت دارند. در سطحی فنیتر، چنین رویکردی به تیم نویسندگی اجازه میدهد تا از عناصر سیاسی، رسانهای و میتپذیرِ جهانِ بازی بهره برده و آنها را به شکل روایتهای متقابل و تعارضآمیز برای تلویزیون ترجمه کند؛ کاری که مستلزم پرداختن به جزئیاتِ تاریخِ خیالی، نمادگرایی و پیامدهای اجتماعی است.
بازی چگونه با پایانها برخورد میکرد — و این برای اقتباس چه معنایی دارد
Fallout: New Vegas شهرت خود را بر پایهٔ گستردگی اختیارِ بازیکن بنا کرد. بازیکن در نقش کوریِر میتوانست با آقای هوس (Mr. House)، جمهوری نو کالیفرنیا (NCR)، لژیون سزار (Caesar's Legion) همپیمان شود یا مسیر استقلال را برگزیند که هر یک بهطرز چشمگیری آیندهٔ نیو وگاس را تغییر میدادند. این شاخههای متنوعِ پایانها، اقتباسِ تلویزیونی را در موقعیتی پیچیده قرار میدهند: انتخاب یک پایان واحد ممکن است بخشی از جامعهٔ طرفداران را بینصیب گذاشته یا موجب نارضایتی آنها شود؛ از سوی دیگر پذیرش ابهام و نمایش «حقیقتهای متعارض» فرصتی فراهم میآورد تا سریال به جای پیرویِ دقیق از خطِ داستانِ بازی، به تمها، ایدهها و پرسشهای اخلاقی بپردازد که خودِ بازی مطرح میکرد.
این رویکرد، سریال آمازون را به اقتباسهایی نزدیک میکند که روایت تفسیری و بازخوانیِ موضوعات را بهجای پیروی محض از یک خط داستانیِ مشخص در اولویت قرار میدهند — مشابه آنتولوژیها یا بازآفرینیهایی که بیشتر بر مضمون، کاراکتر و زمینهٔ تاریخی تمرکز دارند تا بازتولید دقیق همهٔ رویدادهای بازی. برای مثال، سازندگان میتوانند از ویژگی «حافظهٔ متناقض» استفاده کنند تا نشان دهند چگونه گفتمانهای سیاسی، اسناد تاریخی، و روایتهای عامیانه شکل میگیرند و چه تأثیراتی بر جامعه و قدرت میگذارند. این مسئله همچنین به تحلیلِ مفاهیمی مانند مشروعیتِ قدرت، بازتولیدِ اسطوره و نقش رسانه در شکلدهی تاریخ خیالیِ بازی کمک میکند و بدینترتیب اقتباس را از سطح صرفاً سرگرمکننده فراتر میبرد.
واکنش طرفداران، مقایسهها و ریسکهای خلاقانه
طرفداران New Vegas بهخاطر علاقهٔ عمیق و پایداریشان شناخته شدهاند؛ جامعهٔ این بازی مودها، مقالهها و بحثهایی چنددههای دربارهٔ بهترین یا منطقیترین پایان تولید کرده است. واکنشهای ابتدایی نسبت به موضع بیطرفِ سریال در انتخاب کانن متنوع است. گروهی از بازیکنان و منتقدین از آزادیِ خلاقانهٔ سازندگان استقبال کرده و امیدوارند سریال بتواند پیچیدگیهای اخلاقی و بافتِ سیاسی بازی را بهصورت قابللمسی بازتاب دهد. این افراد استدلال میکنند که پذیرش چندصدایی و روایتهای متقابل دقیقاً همان چیزی است که «روح» New Vegas را به اقتباس تلویزیونی منتقل خواهد کرد.
از سوی دیگر، بخشی از طرفداران نگراناند که عدم وجود یک نقطهٔ اِشارتِ روشن (یا همان «پایانِ کانن») ممکن است تأثیرِ عاطفی و معناییِ پایانهای بازی را کمرنگ کند و باعث شود آن مفاهیم و پیامها در جریانِ روایتِ سریال گم شوند. این نگرانیها عمدتاً ناشی از سرمایهٔ احساسیِ مخاطبان نسبت به انتخابها و پیامدهای آنها در بازی است — چیزی که در بازیهای نقشآفرینی با اختیار گسترده اهمیت پیدا میکند. پخش هفتگی فصل دوم در پِرایم ویدیو (فصل دوم از 17 دسامبر 2025 آغاز میشود و در هشت اپیزود تا 4 فوریه 2026 ادامه دارد) به سنتِ سریالسازیِ کلاسیک نزدیک است و فرصتِ مناسبی برای بحث و جدلِ مخاطبان دربارهٔ هر قسمت فراهم میآورد؛ امکانی که برای قصهای مبتنی بر روایتهای متقابل و متعارض یک مزیت حساب میشود، زیرا بینندگان زمان دارند تا هر اپیزود را تجزیه و تحلیل کنند و دربارهٔ نسخههای مختلفِ «حقیقت» به گفتگو بپردازند.
پشت صحنه و شگفتیهای کوچک
جزئیات تولید نشان میدهد که تمرکز تیم بر جهانسازی دقیق بوده تا تقلید صرف: طبق گزارشها، سازندگان نشانهها و نمادهای نمادین نیو وگاس را بازسازی کردهاند در حالی که دیدگاهها و زیرپلاتهای تازهای افزودهاند که گذر زمان را در جهانِ داستانی منعکس میکند. این تعادل بین المانهای قابلشناسایی و روایتهای نو ممکن است قویترین داراییِ سریال باشد، زیرا هم برای طرفداران قدیمی خوشایند است و هم برای بینندگان جدید قابلفهم و جذاب.
مورخ سینما، مارکو جنسن، اضافه میکند: «در نظر گرفتن نیو وگاس بهعنوان یک حافظهٔ متنازع بهجای یک خط زمانی ثابت به سریال اجازه میدهد تا سیاست و اسطورهسازی را به روشهایی کاوش کند که بازی تنها اشارهای به آنها داشت. این یک حرکت هوشمندانه است که هم طرفداران و هم تازهواردان را درگیر نگه میدارد.» چنین دیدگاهی نشان میدهد که اقتباس میتواند از ظرفیتهای بصری و صوتیِ تلویزیون برای گسترش مضمونهای بازی استفاده کند؛ مثلاً نمایش پیامدهای سیاسیِ تصمیمات مختلف بر جمعیتِ نیو وگاس، نحوهٔ شکلگیری افسانهها و اثرگذاری روایتهای رسمی و غیررسمی بر حافظهٔ جمعی.
اینکه فصل دوم قادر باشد همهٔ پیوریتنهای نیو وگاس را راضی کند هنوز مشخص نیست، ولی با انتخاب ابهام بهجای تعیین یک پایانِ کانن، سریال وارد حوزهٔ پیچیدگیهای اخلاقیِ فرنچایز و داستانهای انسانیِ درهمتنیدهای میشود که از آن سرچشمه میگیرند. بهعبارت دیگر، سریال ظاهراً کمتر دغدغهٔ اعلامِ اینکه چه کسی «برده» یا «باخته» را دارد و بیشتر به نمایشِ این علاقهٔ انسانی میپردازد که چگونه هر گروه یا فردی قصهٔ برد یا باخت را روایت میکند. همین وعده بهتنهایی قلمرو تلویزیونی جذابی را نوید میدهد و میتواند فصل دوم را به یک مطالعهٔ معتبر دربارهٔ قدرت روایت، هویت و حافظهٔ جمعی در دنیای پسا-آخرالزمانی تبدیل کند.
نهایتاً، فصل دوم فالاوت ظاهراً کمتر مایل است اعلام کند چه کسی نیو وگاس را «برد» و بیشتر تمایل دارد نشان دهد که چگونه افراد مختلف داستانِ آن پیروزی یا شکست را بازگو میکنند. این جهتگیریِ بنیادین نهتنها با روح بازی همخوانی دارد، بلکه امکانِ خلقِ درامهای پیچیدهتر، شخصیتمحورتر و سیاسیتر را نیز فراهم میآورد؛ نکتهای که هم برای تحلیلگران روایت و هم برای مخاطبان عام جذاب خواهد بود.
منبع: smarti
نظرات
سفرلند
حس میکنم محافظهکارن هنوز؛ ایدهٔ چند روایت خوبه ولی نذارین مفهومِ انتخاب و پیامد بازی گم بشه. اگه درست پیاده بشه، عالیه، والا 😕
لابکور
دیدن نیو وگاس بهمثابه حافظهٔ متناقض اتفاقا ایدهی علمی جذابیست. تلویزیون میتونه لایههای سیاسی و روایت رو بهتر نشون بده، امیدوارم اجرا قوی باشه.
توربو
این خبرش درستِ؟ یا فقط یه راهه واسه توجیه تغییرات بزرگ؟ اگه فقط بهانه باشه، اعصابم خورد میشه...
کوینکس
منطقیه، بهتره از چندصدایی استفاده کنن تا طرفدارا نصفه نیمه برن از دست نرن. فقط کاش تعادل حفظ بشه، نه شلوغکاری.
دیتاویو
وااای، یعنی میخوان همهٔ روایتها رو بذارن مقابل هم؟ هیجانزدهام ولی یه دلشوره هم دارم، نکنه نوستالژی بازی خراب بشه...
ارسال نظر