5 دقیقه
واکنش دنزل واشنگتن به فرهنگ کنسل: «تا وقتی عضو نباشی، لغو نمی‌شوی»
دنزل واشنگتن، بازیگر برنده دو جایزه اسکار، این بار نه به خاطر جوایز تازه، بلکه به دلیل سخنان صریح و متفاوتش درباره فرهنگ لغو و نظر جمعی، به مرکز توجه برگشته است. او در گفت‌وگویی با رسانه Complex News و در کنار اسپایک لی، همکار قدیمی خود، ایده از دست دادن حمایت آنلاین را بی‌اهمیت خواند. واشنگتن با تأکید گفت: «اگر وارد این بازی نشده باشی، لغو شدن معنایی ندارد»، و ارزش واقعی هنر را جدا از تعداد دنبالکنندگان و محبوبیت مجازی دانست.
مفهوم سخنان واشنگتن: ایمان، مهارت و مرزهای قضاوت عمومی
در زمانی که جیلیان هاردمَن-وب اشاره کرد «دنبال‌کننده‌ها امروز به مثابه پول رایج هستند»، واشنگتن وارد بحثی درباره اعداد و ارقام نشد، بلکه نگاه را تغییر داد: «من دنبال هیچ‌کس نیستم. دنبال روح الهی‌ام. من به خدا اقتدا می‌کنم، نه آدم‌ها». او دلیل این بی‌تفاوتی به جدل‌های آنلاین را هم معنوی و هم واقع‌گرایانه بیان کرد. این نگاه، یادآور واقعیتی دیرینه در هالیوود است که بسیاری از هنرمندان بیشتر به اصول و توانایی‌های حرفهای خود تکیه دارند تا ترندهای توییتر.
زمینه: جوایز در مقابل هنر
واشنگتن در همین هفته دیدگاهش نسبت به جوایز را نیز بیان کرد. او در مصاحبه‌ای با Jake's Takes گفت هرگز برای بردن اسکار بازی نمی‌کند و معتقد است جوایز از مردم می‌آید اما پاداش حقیقی را تنها از جای بالاتری می‌توان گرفت. این گفته‌ها نشان میدهد که برای هنرمندان باتجربه، دریافت جوایز لذتبخش است اما اهمیت قطعی ندارد. اسکارهایی که واشنگتن برای فیلم‌های Glory (۱۹۸۹) و Training Day (۲۰۰۱) گرفته، نقطه‌عطف‌های پرافتخارند اما محدودکننده نیستند.
وضعیت جدید Highest 2 Lowest: اقتباسی مدرن از کوروساوا
همزمان با اکران «Highest 2 Lowest»، همکاری جدید واشنگتن و اسپایک لی، این اظهارنظرها منتشر شده است. این فیلم که اقتباسی از کلاسیک عالی کوروساوا «High and Low» است و توسط شرکت‌های A24 و Apple ساخته شده، مسائل اخلاقی و اجتماعی قصه اصلی را به دنیای معاصر صنعت موسیقی آورده است. واشنگتن در نقش یک غول موسیقی وارد سناریوی گروگانگیری میشود. این پنجمین همکاری دیالوگ‌محور آن‌هاست؛ پس از عناوینی چون Mo' Better Blues (۱۹۹۰)، Malcolm X (۱۹۹۲)، He Got Game (۱۹۹۸) و Inside Man (۲۰۰۶)، و نخستین فیلم مشترکشان در بیست سال اخیر به شمار می‌رود.
مقایسه‌ها و الهام‌گیری‌ها
درحالی‌که کوروساوا از ژانر برای بررسی وجدان و طبقه بهره می‌برد، لی و واشنگتن ماجرا را با چاشنی‌های جدیدی چون شهرت، رسانه و اقتصاد معروفیت ترسیم کرده‌اند. مخاطبان آثار قبلی این دو، شاهد اشتراک تماتیکی همچون پیچیدگی اخلاقی قدرت، شهر به مثابه کاراکتر و بازی‌های پرحرارت خواهند بود. برای علاقه‌مندان به تریلرهای هوشمند با محوریت اخلاق، «Highest 2 Lowest» در کنار تولیدات اخیر A24 که بازخوانی مدرنی از کلاسیک‌هاست، قرار می‌گیرد.
پشت صحنه و استقبال تماشاگران
پشت دوربین، کارگردانی لی به سبکش وفادار است؛ قاب‌بندی‌های پرتحرک و فضا دادن به واشنگتن برای نمایش لایه‌های درونی شخصیت. واکنش‌های اولیه تماشاگران بر حضور مقتدر واشنگتن و طراحی تولیدی شیک تأکید دارد که کارخانه‌های صنعتی قصه کوروساوا را به استودیوهای موسیقی، عمارت‌ها و سازوکار رسانه‌ها مبدل ساخته است. نکته جالب: این پروژه بازگشت خلاقانه هنرمندانی است که بیش از سی سال بر سینمای آمریکا تاثیر گذاشته‌اند.
نگاه منتقدانه و تحلیل صنفی
جدل درباره فرهنگ لغو اغلب محبوبیت را با درست‌کاری اخلاقی یکسان می‌گیرد. بیاعتنایی واشنگتن به این رویکرد، یادآوری مهمی است: برای بازیگران کهنه‌کار، اعتبار شغلی ساخته سال‌ها و کیفیت کار، مهم‌ترین سرمایه است. هرچند از منظر صنعتی هنوز شبکه‌های اجتماعی نقشی جدی در بازارگرمی دارند، اما استودیوها بخوبی می‌دانند که یک بازیگر با اعتبار یا تعداد معدودی منتقد وفادار، می‌تواند موفقیت یک فیلم را فراتر از گردباد مجازی تضمین کند.
دیدگاه متخصصان
آنا کوواکس، منتقد سینما، میگوید: «اسپایک لی و دنزل واشنگتن همیشه در هم‌آمیختن سیاست، شعر و بازیگری موفق بوده‌اند. 'Highest 2 Lowest' جستجوی اخلاقی کوروساوا را برای عصر رسانه بازتعریف میکند، و اظهارات واشنگتن درباره فرهنگ لغو، برخاسته از حرفهای است که مبتنی بر هنر بی‌واسطه و نه لایک‌های مجازی است.»
جمع‌بندی: اهمیت این بحث
دیدگاه دنزل واشنگتن فقط واکنشی سطحی نیست؛ بلکه زمینه‌ساز بحثی جدی درباره ارزش‌ها، جلوه‌گری و شیوه ارزیابی هنر است. همزمان با اکران 'Highest 2 Lowest'، فیلم از مخاطب می‌خواهد با ملاک‌های واقعی قضاوت کند، نه جو آنی شبکه‌ها. برای دوستداران سینما، این اتفاق یادآور ارزش داستان‌گویی، بازیگری و زمینه است؛ نه تایید لحظه‌ای جامعه مجازی.
منبع: hollywoodreporter
.avif)
نظرات