دمای پوست به عنوان شاخصی برای راحتی حرارتی

دمای پوست به عنوان شاخصی برای راحتی حرارتی

۱۴۰۴-۰۶-۰۲
0 نظرات فرشاد واحدی

5 دقیقه

دمای پوست به‌عنوان شاخصی برای راحتی

دمای پوست در نقاط مشخصی از بدن شاخص قابل‌اعتمادی برای تعیین این است که افراد احساس گرما، سرما یا راحتی می‌کنند یا خیر. یک فراتحلیل جامع که توسط پژوهشگران دانشکده مهندسی دانشگاه ناتینگهام رهبری شده است، نتایج 172 مطالعه از سال 2000 را تجمیع می‌کند تا رابطه بین دمای موضعی پوست و ادراک حرارتی را نقشه‌برداری کند. این مرور، که در نشریه Energy and Built Environment منتشر شده، نقاط عملی نظارتی و الگوهای فیزیولوژیک و جمعیت‌شناختی مشخصی را نشان می‌دهد که می‌تواند حسگرهای پوشیدنی، سیستم‌های کنترل اقلیم ساختمان و راهبردهای صرفه‌جویی انرژی مبتنی بر راحتی را مطلع کند.

پیش‌زمینه علمی و روش‌ها

این مطالعه داده‌های تجربی گوناگون را تلفیق می‌کند تا ناسازگاری‌های پژوهش‌های قبلی را برطرف کند. حس حرارتی یک معیار ذهنی است که توسط شرکت‌کنندگان گزارش می‌شود؛ در حالی که دمای پوست یک نشانگر فیزیولوژیک عینی است که به‌صورت غیرتهاجمی قابل اندازه‌گیری است. با ترکیب داده‌ها از مطالعات آزمایشگاهی و میدانی، تیم ناتینگهام همبستگی‌های قوی بین دمای پوست در نقاط خاص بدن—به‌ویژه صورت و دست‌ها—و احساس راحتی گزارش‌شده را شناسایی کرد. نویسندگان همچنین کارهایی را در نشریه Energy منتشر کردند که امکان‌سنجی مانیتورینگ مبتنی بر دوربین همراه با یادگیری عمیق را برای برآورد راحتی بدون حسگرهای مزاحم نشان می‌دهد.

یافته‌های کلیدی و پیامدها

این تحلیل نواحی بدنی را که هم از نظر حرارتی حساس و هم برای نظارت در جهان واقعی عملی هستند، مشخص می‌کند. دمای پوست صورت و دست‌ها قوی‌ترین رابطه را با احساس حرارتی نشان می‌دهد و آن‌ها را به اهداف اصلی برای دستگاه‌های پوشیدنی و سامانه‌های حسگری غیرمداخله‌ای تبدیل می‌کند.

یک ناهمسانی چشمگیر برای مداخلات موضعی آشکار شد: خنک‌سازی هدفمند نواحی مانند قسمت بالایی کمر یا قفسه سینه بهبودهای قابل‌توجهی در راحتی ایجاد کرد، در حالی که گرم‌کردن موضعی معادل اثرات بسیار کمتری داشت. این موضوع نشان می‌دهد که راهبردهای خنک‌سازی شخصی‌سازی‌شده (پنکه‌های موضعی، جت‌های هوای هدف‌دار یا پارچه‌های خنک‌کننده) می‌توانند مؤثرتر و کم‌مصرف‌تر از رویکردهای گسترده گرمایشی باشند.

مطالعه همچنین تفاوت‌های جمعیتی مؤثر بر طراحی را ثبت می‌کند. افراد مسن عموماً حساسیت کمتری به گرما نشان می‌دهند که خطر داغ‌شدن بیش از حد در محیط‌های داخلی گرم را افزایش می‌دهد. بسیاری از مطالعات حساسیت حرارتی بیشتری در زنان نسبت به مردان نشان می‌دهند، اگرچه نتایج بسته به زمینه متفاوت است. پیشینهٔ اقلیمی نیز یک عامل تعدیل‌کننده است: افرادی که به اقلیم‌های گرم‌تر عادت کرده‌اند نسبت به همان شرایط محیطی واکنش متفاوتی نشان می‌دهند و این نیاز به الگوریتم‌های کنترل حرارتی سازگار را تقویت می‌کند.

تکنولوژی‌های مرتبط و چشم‌انداز آینده

یادگیری ماشین روند پیشرفت را تسریع می‌کند: مدل‌هایی که روی سیگنال‌های فیزیولوژیک مانند دمای پوست آموزش داده شده‌اند می‌توانند راحتی حرارتی را بدون اتکا صرف به پرسشنامه‌ها پیش‌بینی کنند. گروه ناتینگهام ترکیب تصویربرداری ویدئویی با شبکه‌های عصبی پیچشی را برای استنتاج نماینده‌های دمای پوست و راحتی بررسی کرده است و زمینه را برای پلتفرم‌های سنسوری یکپارچه‌ای فراهم می‌کند که داده‌های پوشیدنی، اندازه‌گیری‌های محیطی و رفتار ساکنان را ادغام می‌کنند. چنین سیستم‌هایی می‌توانند عملکرد تهویه مطبوع را بهینه کنند، مصرف انرژی را کاهش دهند و راحتی فردی را فراهم سازند—مزیتی ویژه برای بیمارستان‌ها، مراکز مراقبت و خانه‌های هوشمند.

دیدگاه کارشناسی

دکتر سارا نگوین، مهندس سیستم‌های حرارتی (ساختگی)، می‌گوید: "تمرکز بر چند نقطهٔ پرارزش برای نظارت—صورت و دست‌ها—به ما امکان می‌دهد پوشیدنی‌های جمع‌وجوری طراحی کنیم که بازخورد قابل‌استفاده‌ای برای سیستم‌های ساختمان فراهم کنند. در ترکیب با کنترل تطبیقی، این رویکرد می‌تواند مصرف انرژی را کاهش داده و در عین حال رفاه ساکنان را بهبود بخشد، به‌ویژه برای گروه‌های آسیب‌پذیری مانند سالمندان."

نکات عملی

  • دمای پوست صورت و دست را برای دریافت سیگنال‌های قوی از ادراک حرارتی نظارت کنید.
  • برای دست‌یابی سریع به راحتی و صرفه‌جویی انرژی، راهکارهای خنک‌سازی هدفمند را ترجیح دهید.
  • عوامل جمعیتی و سازگاری اقلیمی را در مدل‌های راحتی مد نظر قرار دهید.
  • در مواقع مناسب از یادگیری ماشین و حسگری مبتنی بر دوربین برای پایش غیرمداخله‌ای استفاده کنید.

نتیجه‌گیری

فراتحلیل ناتینگهام روشن می‌سازد که دمای پوست چگونه با راحتی حرارتی انسان هم‌پوشانی دارد و مسیرهای عملی برای فناوری و طراحی ساختمان را برجسته می‌کند. با اولویت‌بخشی به نقاط حساس و آسان برای نظارت و بهره‌گیری از حسگری مبتنی بر هوش مصنوعی، طراحان می‌توانند اقلیم‌های داخلی هوشمندتر و فراگیرتری خلق کنند که سلامت را محافظت کرده، رفاه را بهبود بخشند و مصرف انرژی را کاهش دهند.

منبع: techxplore

به دنیای علم خوش اومدی! من فرشاد هستم، کنجکاو برای کشف رازهای جهان و نویسنده مقالات علمی برای آدم‌های کنجکاو مثل خودت!

نظرات

ارسال نظر