بازنگری در درک سنتی از فرآیند تعریق انسان

چالش در دیدگاه سنتی نسبت به شکل‌گیری عرق

برای قرن‌ها، موضوع تعریق به شکل قطره‌های قابل مشاهده عرق که از منافذ پوست خارج می‌شوند، در فرهنگ عمومی و ادبیات علمی رایج بوده است. اما تحقیقاتی جدید از دانشگاه ایالتی آریزونا این باور قدیمی را به چالش کشیده و مکانیسم پیچیده‌تر و دقیق‌تری از فرآیند عرق‌کردن انسان ارائه می‌دهد.

روش تحقیق: مشاهده ریزمقیاس تعریق

تصویربرداری پیشرفته و تحلیل پویایی تعریق

تیم پژوهشی به رهبری دکتر سیبین خوزه، مهندس مکانیک، با بهره‌گیری از فناوری تصویربرداری حرارتی مادون قرمز پیشرفته، تغییرات گرمایی را در منافذ مجزای عرق بررسی کردند. این تکنیک نوین، امکان مشاهده فرآیند تعریق را در سطحی بی‌سابقه فراهم ساخت و ارتباط میان بررسی‌های کلان و پویایی‌های ریزمقیاس را برقرار نمود.

در این تحقیق، شش داوطلب سالم بزرگسال در شرایط دمای کنترل‌شده قرار گرفتند و با پتوهای برقی ملایم گرم شدند تا فرایند تعریق و خنک‌سازی به صورت دوره‌ای، به ویژه در ناحیه پیشانی، القا گردد. در این حالت، ظهور و تبخیر عرق در سطح پوست به دقت مورد پایش قرار گرفت.

یافته‌های کلیدی: عرق به شکل لایه، نه قطره

تشکیل و گسترش فیلم نازک عرق

برخلاف تصویر همیشگی قطره‌های جداگانه عرق، پژوهشگران دریافتند که عرق ابتدا به صورت برکه‌های کم‌عمق و تخت نمایان می‌شود. این لایه نازک پس از پر شدن منافذ پوست، به صورت فیلمی تقریباً نامرئی در سطح گسترش می‌یابد. ضخامت این فیلم نازک عرق کمتر از ۰.۱ میلی‌متر است، اما سطح وسیعی را نسبت به آنچه پیش‌تر تصور می‌شد، پوشش می‌دهد. زمانی که عرق به شکل قطره‌های غلتان دیده می‌شود، در واقع نتیجه تاثیر گرانش بر این فیلم بوده و نه نشأت‌گرفته از خروج قطره‌ای عرق از هر منفذ.

همچنین، تارهای میکروسکوپی مو در پوست نقشی اساسی در تعامل با لایه نازک عرق داشته و موجب افزایش سرعت تبخیر آن می‌شوند. پس از هر چرخه تعریق، لایه نازکی از نمک بر پوست باقی می‌ماند و این نمک سبب می‌شود عرق در دفعات بعد سریع‌تر گسترش یافته و فرآیند شکل‌گیری فیلم عرق تسریع شود.

اهمیت علمی، پزشکی و فناورانه

درک تعریق در ابعاد مختلف

این کشف اثرات مهمی در حوزه‌های مختلف دارد. شناخت جزئیات ریزمقیاس تعریق می‌تواند باعث بهبود دقت در تشخیص‌های بالینی مربوط به پایش آب بدن و تعادل الکترولیت‌ها شود، همچنین به طراحی پارچه‌های تنفس‌پذیر و جاذب رطوبت و ارتقاء دقت حسگرهای پوشیدنی کمک کند. به گفته تیم دانشگاه ایالتی آریزونا، این یافته‌ها مسیر تحقیقات بیشتری را درباره تفاوت‌های دینامیک تعریق در بخش‌های گوناگون بدن، تأثیر فعالیت فیزیکی و تغییرات ناشی از افزایش سن هموار می‌کند.

پژوهشگران نتیجه‌گیری می‌کنند: «این مطالعه جامع، درک ما از مبانی تعریق انسان در مقیاس میکرو را به طور قابل توجهی افزایش داده که می‌تواند به توسعه کاربردها در تشخیص‌های بالینی، مهندسی نساجی و توسعه سنسورهای پوشیدنی منجر شود.»

جمع‌بندی

تصویر کلیشه‌ای عرق به صورت قطره‌های پراکنده جای خود را به واقعیت علمی جدیدی داده است: تعریق انسان بیشتر به صورت یک فیلم فوق‌العاده نازک در سطح پوست پدیدار می‌شود. این دیدگاه تازه، علاوه بر افزایش دانسته‌های ما در زمینه تنظیم دمای بدن، ظرفیت نوآوری در مراقبت‌های بهداشتی، علوم مواد و فناوری‌های پوشیدنی را نیز افزایش می‌دهد. با استمرار پژوهش‌ها بر پایه این یافته‌ها، رویکردهای ما در زمینه اندازه‌گیری، پایش و مدیریت عرق ممکن است دچار تحول اساسی شود.