12 دقیقه
شبِ تماشایی: آریانا گرانده ویدئوی سال را در VMAs 2025 می‌برد
آریانا گرانده به‌طرزی غیرقابل‌انکار به صحنه VMA بازگشت و جایزه بزرگِ شب — ویدئوی سال — را برای فیلم کوتاه سینماییاش «Brighter Days Ahead» از آن خود کرد. این جایزه در جوایز ویدئویی MTV 2025 در UBS Arena در المونتِ نیویورک اهدا شد و شب را که ترکیبی از موسیقی، تئاتر و روایت بود تکمیل کرد و هویت دوگانه گرانده را هم به‌عنوان یک سوپراستار پاپ و هم اجراگری با ریشه‌های عمیق در تئاتر موزیکال و سینما تأیید کرد.
گرانده با کارگردان کریستین برسلر روی صحنه حاضر شد و در سخنرانی پذیرش از طرفداران، همکاران و شبکه حمایتیِ نزدیک که زندگی خلاقانه‌اش را شکل داده‌اند تشکر کرد. ویدئو که در آن گرانده با استفاده از پروتز طولانی‌مدت به‌عنوان زنی مسن به نام پیچز ظاهر می‌شود، داستان خانوادگی صمیمی را با تصاویر مفهومی پیچیده ترکیب می‌کند. این پروژه از بیننده می‌خواهد با غم، حافظه و روند آشفتهٔ بهبودی روبه‌رو شود — همه در قالب زیبایی‌شناسی تقویت‌شده یک تولید بزرگ پاپ.
چرا این برد مهم است
ویدئوی سال در VMAs مدت‌هاست که معیار تلاقی فرهنگ پاپ و هنر بصری محسوب می‌شود. برندگان گذشته — از ویدئوهای پیشرو که گفتمان‌هایی درباره هویت و نمایش ایجاد کردند تا آثار روایتی شبیه فیلم کوتاه — نشان داده‌اند که این جایزه اغلب به آثاری می‌رسد که فراتر از یک تک‌آهنگ هستند. پیروزی گرانده به ویدئویی اشاره دارد که رفتارِ یک سینمای معاصر را دارد: قوس شخصیت می‌سازد، از ابزارهای روایی (حذف حافظه، تغییر نقطه دید) استفاده می‌کند و با آرایش و انتخاب بازیگران (از جمله حضور صادقانه پدر واقعی گرانده) مرزهای زندگی‌نامه و خیال را محو می‌کند.
این همچنین برجسته‌ترین بازگشت گرانده به VMAs از سال 2020 است. برد «Brighter Days Ahead» همراه با تندیس بهترین هنرمند پاپ که او اوایل شب دریافت کرد، نشان می‌دهد احیای حرفه‌ای او — در موسیقی، صحنه و سینما — با طرفداران و رأی‌دهندگان صنعت طنین‌انداز شده است.
ویدئویی موسیقایی که مثل یک فیلم کوتاه خوانده می‌شود
«Brighter Days Ahead» بیشتر شبیه یک فیلم کوتاه عمل می‌کند تا یک کلیپ اجرای صرف. ایفای نقش گرانده که به‌واسطهٔ پروتز به پیچز تبدیل شده، یک عمل فرضی برای پاک‌کردن رابطهٔ دردناک از حافظه را بررسی می‌کند و او را مجبور می‌سازد صحنه‌های مهم زندگی‌اش را بازبینی کند. پیچشِ داستان — حافظه‌ای که از منظر پدر او و در سوگ مرگش تجربه می‌شود — وزن عاطفی و پیچیدگی بیشتری می‌افزاید. چنین ریسک‌های روایی در ویدئوهای پاپ جریان اصلی نادرتر است، که اغلب رقص، لحظات مد یا قطعات آمادهٔ ویروسی را ترجیح می‌دهند. گرانده و برسلر سراغ رویکردی سینمایی و لطیف رفتند که دعوت به بازدیدهای مکرر می‌کند تا لایه‌های آن باز شود.
تم‌های ویدئو یادآور کاوش‌های کلاسیک سینمایی درباره حافظه است، مانند «Eternal Sunshine of the Spotless Mind» اثر مایکل گاندری. اما جایی که فیلم گاندری حول تدوین سورئال و زمان‌بندی‌های شکسته می‌گردد، کوتاهِ گرانده قلبش را محکم در روایت‌پردازی موسیقی پاپ نگه می‌دارد: وضوحِ عاطفی، نقاط لنگر ملودی و توجه به لحظاتی که در شبکه‌های اجتماعی ترند می‌شوند. نتیجه قطعه‌ای است که میتواند به‌اندازه حضور در گفتگوهای جشنواره‌ای راحت باشد که بر فهرست‌های پخشی مسلط شود.
پشت صحنه: پروتزها، خانواده و همکاری
دو انتخاب برجستهٔ تولیدی پایه‌های اثر را شکل دادند. اول، آرایش پروتزی که گرانده را به پیچز پیر می‌کند، در کار عاطفی ویدئو مرکزی است؛ این اجازه را به مخاطب می‌دهد که گرانده را به‌گونه‌ای دیگر از خودش ببیند درحالی‌که اجرایِ تجسمیِ یک خواننده-بازیگر حفظ می‌شود. دوم، انتخاب پدرش، ادوارد بوترا، در نقشی کلیدی بافت زندگی‌واقعی‌ای اضافه کرد که صمیمیت فیلم را بالا برد. این تصمیم‌ها — جلوههای عملی و بازیگریِ خانوادگی — ویدئو را از هم‌عصرانِ سنگینِ CGI متمایز می‌کند و رویکردی لمسی و انسانی به تصاویر پاپ را تأکید می‌کند.
کریستین برسلر که کنار گرانده روی صحنه آمد، شهرتی در تبدیل آهنگ‌های پاپ به روایت‌های سینمایی و زنده ساخته است. همکاری با کارگردانی که با اکشن، نمای نزدیک و ضربات شخصیتی راحت است، به گرانده کمک کرد تا یک تک‌آهنگ را به یک داستان کوتاه چندلایه تبدیل کند.
مقایسه‌ها و میراث: «Brighter Days Ahead» در تاریخچه ویدئوی پاپ کجا قرار می‌گیرد
برای درک جایگاه ویدئو در منظرهٔ وسیع‌تر، مقایسه با ویدئوهای اخیر و تاریخی که موسیقی و سینما را در هم آمیخته‌اند مفید است:
- ویدئوهای گذشتهٔ خود آریانا گرانده: جهان‌سازی بازیگوش «Thank U, Next» را به یاد آورید، که با ارجاعات سینمایی و طنز متا لحظات فرهنگی ساخت. «Brighter Days Ahead» به‌جای جلوههای نمایشی به درون‌گرایی میپردازد و دامنهٔ گرانده را به‌عنوان یک داستان‌گوی بصری نشان می‌دهد.
- کندریک لامار و روایت‌های رپ سینمایی: ویدئوهای کندریک اغلب شبیه فیلم‌های کوتاه واقع‌گرای اجتماعی با ضربه‌های سیاسی خوانده می‌شوند. در حالی که ویدئوی گرانده صمیمی‌تر از منظرِ قطبی است، هر دو رویکرد نشان می‌دهند که ویدئوی موسیقی ابزاری برای روایت پیچیده است.
- تصاویر تئاتری لیدی گاگا: گاگا، دیگر برندهٔ VMA در این سال، مد، اجرا و روایت را به‌طور مداوم تلفیق می‌کند. اثر جدید گرانده جاه‌طلبیِ تئاتری مشابهی دارد، اگرچه اسکلتِ عاطفی آن کوچک‌تر و خصوصی‌تر است.
این مقایسه‌ها یک روند را روشن می‌کنند: هنرمندان بیش از پیش سفارش ویدئوهایی می‌دهند که بی‌پروا سینمایی هستند و اولویت را به شخصیت، روایت و صنعت تولید می‌دهند تا صرفاً رقص ویروسی. در عصرِ استریم که بودجه‌های ویدئویی هنوز قابل‌توجه است، این رسانه دارد به دورانی بازمی‌گردد که کارگردانان، تیم‌های میکاپ و اجراکنندگان با هم همکاری می‌کنند تا آثاری تولید کنند که فراتر از ۳ دقیقه و ۳۰ ثانیه زندگی کنند.
چشم‌انداز صنعت و تأثیر فرهنگی
بردِ VMA اثرات موجی دارد. از منظر بازاریابی، جایزهٔ ویدئوی سال باعث افزایش پخش‌ها، هدایت تعامل اجتماعی و ایجاد فرصت‌های خبری برای هم ترانه و هم پروژههای مرتبط می‌شود. برای گرانده، این در لحظهٔ مهمی رخ می‌دهد: او قرار است دوباره به دنیای سینما با «Wicked: For Good» بازگردد (بازآفرینی نقش گلیندا) و قرار است تورِ Eternal Sunshine را در ژوئن ۲۰۲۶ آغاز کند. توجه VMA به‌خوبی با استراتژی چندپلتفرمی او که او را در فیلم‌ها، سالن‌ها و استادیوم‌ها قرار می‌دهد همراستا است.
از منظر فرهنگی، ویدئو و سخنرانی پذیرش — از جمله تقدیر صادقانهٔ گرانده از درمانگرانش و جامعهٔ LGBTQ+ — شخصیتِ سلبریتی‌ـهم‌پیمان و آگاه به سلامت روان را یادآور می‌شود که بسیاری از ستاره‌های معاصر پرورش می‌دهند. این پیام با مخاطبان جوان که انتظار شفافیت و آسیب‌پذیری از چهره‌های عمومی دارند، تناسب زیادی دارد.
واکنش طرفداران و نقدها
در شبکه‌های اجتماعی، واکنش‌ها از شیداییِ طرفداری تا تحلیل‌های دقیق متغیر بود. طرفداران از صداقت عاطفی، تبدیل با پروتز و حضور افتخاری پدر گرانده ستایش کردند. منتقدان به خویشتن‌داریِ ویدئو اشاره کردند: این اثر تنها بر نمایش متکی نیست و به روایت و اجرا تکیه می‌کند. میم‌ها و ویدئوهای واکنشی فراوان شدند و ثابت کردند حتی ویدئوهای روایی هم می‌توانند زمانی که قلاب عاطفی قدرتمندی دارند، محتواهای ویروسی تولید کنند.
منتقدان فیلم و موسیقی نیز متوجه شدند. بسیاری به تعادل ماهرانه میان در دسترس بودن پاپ و جاه‌طلبی سینمایی اشاره کردند و گفتند که قطعه میتواند از نظر انتخاب‌های تدوین، طراحی لباس و استفاده از نقطهٔ دید برای ایجاد همدلی موشکافی شود.
«اثر گرانده اینجا یادآور این است که موسیقی پاپ میتواند دروازه‌ای برای روایت‌پردازی جدی سینمایی باشد»، می‌گوید منتقد فیلم آنا کوواچ. «موفقیت ویدئو در احترامش به هوش مخاطب نهفته است — این اثر به بینندگان اطمینان می‌دهد که فضا برای غم و پیچیدگی نگه دارند در حالی که همچنان بازخورد موسیقایی تخلیه‌کننده‌ای ارائه می‌کند.»
این چه معنایی برای روندهای ویدئویی دارد
«Brighter Days Ahead» چند روند جاری در تلاقی موسیقی و سینما را تقویت می‌کند:
- ویدئوهای رواییمحور: هنرمندان بیشتری ویدئوهایی سفارش می‌دهند که داستان می‌گویند تا اجرا را روی صحنه بگذارند. این باعث همکاری بین کارگردانان سینمایی و موسیقیدانان می‌شود.
- جلوههای عملی و آرایش دست‌ساز: در عصری که جلوههای دیجیتال فراوان است، جذابیت لمسیِ پروتزها و میکاپ‌های عملی همچنان قدرتمند است. آن‌ها اصالت ارائه می‌دهند و اغلب بهتر از فن‌آوری‌های دیجیتال صرفِ تغییر چهره دوام می‌آورند.
- تبلیغ متقاطع با پروژههای سینما و تئاتر: هنرمندانی که در چند رسانه کار می‌کنند — صحنه، صفحه، موسیقی — هم‌افزایی‌هایی می‌یابند که دامنهٔ مخاطب را گسترش می‌دهد. حرکات هم‌زمان گرانده بین نقش بزرگ سینمایی و یک تور برجسته نمونهٔ این است.
- سلامت روان و گفتگو در هنر پاپ: ترانه‌ها و تصاویری که به تروما، بهبودی و درمان می‌پردازند، بازتاب گسترده‌ای دارند و تعامل طرفداران را به شیوه‌هایی شکل می‌دهند که نوستالژی سنتی پاپ دیگر تضمین نمی‌کند.
زمینه در VMAs 2025
VMAs 2025 فراتر از بردهای گرانده قابل‌توجه بود. لیدی گاگا هنرمند سال را برد، سابرینا کارپنتر آلبوم سال را گرفت و الکس وارن جایزه بهترین هنرمند تازه‌کار را به دست آورد — همه نشانه‌هایی از فصلی در VMA که هم نمادهای تثبیت‌شده و هم صداهای نوظهور را ترجیح داد. LL Cool J مجری برنامه بود و آهنگ و نکات فرهنگی شب را هدایت می‌کرد.
برای گرانده، آن شب نمایانگر بازگشتی مستحکم بود: جوایز، شناخت عمومی و شتاب تازه‌ای که به فصل‌های سینما و تور می‌انجامد.
به جلو نگاه کردن: چه چیز بعدی برای گرانده و این رسانه است؟
آریانا گرانده قرار است نقش گلیندا را در «Wicked: For Good» بازآفرینی کند که اواخر نوامبر به سینماها می‌آید و تور Eternal Sunshine را در ۶ ژوئن ۲۰۲۶ آغاز کند. هر دو پروژه او را در موقعیتی قرار می‌دهند تا مهارت‌های عاطفی و تئاتری‌ای که در «Brighter Days Ahead» نشان داد را به بسترهای صحنه و سینما منتقل کند. برای فیلمسازان و کارگردانان ویدئو، موفقیت این قطعه نشاندهندهٔ اکوسیستم تأمین مالی غنی‌تری برای ویدئوهای موسیقایی جاه‌طلب است — به‌ویژه آن‌هایی که می‌توانند به‌عنوان شرکای تبلیغاتی برای پروژههای فیلم و اجرای زنده عمل کنند.
از منظر فرهنگی، این برد همچنین پذیرشِ گسترده‌تری از هنر ترکیبی را برجسته می‌کند. ستارگان پاپ دیگر فقط قرار نیست بخوانند یا آلبوم بفروشند؛ آن‌ها تشویق می‌شوند که اجراکنندگان چندرسانه‌ای، بازیگر و آوتور باشند که در شکل‌دهی داستان‌هایی که مخاطبان در صفحات مختلف مصرف می‌کنند نقش بازی می‌کنند.
نتیجه‌گیری نهایی
«Brighter Days Ahead» یک سند مهم از فرهنگ پاپ معاصر است: ویدئویی که جرات دارد سینمایی، صمیمی و روایتی باشد. موفقیت آن در VMAs بازتاب هویت هنریِ در حال تکاملِ آریانا گرانده و اشتیاق صنعت برای ویدئوهایی است که می‌توانند مانند فیلم‌های کوتاه عمل کنند — با بار عاطفی، دیداری قوی و پیامدهای فرهنگی.
همان‌طور که مخاطبان به دنبال اصالت و عمق روایی از هنرمندان هستند، پروژه‌هایی مانند کار گرانده احتمالاً بدل به معیارهایی برای تقاطع موسیقی و فیلم در عصرِ استریم خواهند شد. چه به‌عنوان ویدئو، فیلم کوتاه یا پل تبلیغاتی به پروژههای بزرگ‌تر دیده شود، «Brighter Days Ahead» تاکنون ثابت کرده که محرک گفتگو و نقطه‌ای مهم در کارنامه حرفه‌ای است.
نتیجه
برد آریانا گرانده در ویدئوی سال فراتر از یک جام است؛ این اعترافی است که موسیقی پاپ میتواند جاه‌طلبی سینمایی و ظرافت عاطفی را در مقیاس وسیع حمل کند. ترکیب جلوههای عملی، لمس‌های زندگی‌نامه‌ای و حساسیت تئاتریِ این اثر آن را نمونه‌ای مدرن از چگونگی شگفت‌زده‌کردن و تحت‌تأثیر قرار دادن مخاطب می‌سازد. برای فیلمسازان، موسیقیدانان و طرفداران، ویدئو و تقدیرِ آن در VMAs 2025 نوید آینده‌ای امیدوارکننده برای سینمای موسیقاییِ داستانمحور را می‌دهد — روزهایی روشن‌تر برای هنری که مدام خود را بازآفرینی می‌کند.
منبع: hollywoodreporter
.avif)
نظرات