8 دقیقه
ایمی لو وود سکوتش را پس از پارودی SNL شکست
ایمی لو وود — بازیگری که با نقشآفرینیهایش در The White Lotus جایزهٔ BAFTA را کسب کرد و با سریال موفق Sex Education به شهرت رسید — اخیراً گفتن نام بردن از یک اسکچ در Saturday Night Live را تجربهای بسیار رهاکننده توصیف کرد. این پارودی در ماه آوریل و با الهام از فصل تایلندِ The White Lotus ساخته شد و شخصیت چلسیا را به شکلی اغراقآمیز بازنمایی کرد؛ نسخهٔ بازیگر سارا شرمن از این شخصیت شامل دندانهایی ساختگی و جلو آمده بود. برای وود که بارها گفته است از تمرکز عمومی روی دندانهایش خسته شده، این اسکچ از مرز طنز فراتر رفت و به نظرش آزارآمیز آمد.
او پس از پخش برنامه در استوریهای اینستاگرام نوشت: "وقتی راستش را بخواهم — واقعاً این کار SNL برایم بدجنسانه و خندهدار نبود." بعدها در گفتوگو با BBC News واکنش خود را تنها یک گلایه توصیف نکرد؛ بلکه آن را تصمیمی برای «شکستن الگویی» خواند — الگویی که حاصل ایستادن در برابر آزارها در گذشته نبود. او گفت از اینکه حرف زده پشیمان نیست، حتی با وجود بازخورد گسترده در شبکههای اجتماعی، و تأیید کرد که از SNL عذرخواهی دریافت کرده است.
چرا این موضوع اهمیت دارد: مرزبندی بین کمدی، پارودی و دید عمومی
این رویداد در تلاقی دو گفتمان مهم صنعت قرار میگیرد: چگونگی توازن بین پارودی و هتک شخصی در کمدی اسکچ، و نحوهٔ مدیریت بازیگران بر توجهات عمومی در عصر شبکههای اجتماعی. SNL از دیرباز به عنوان آیینهای فرهنگی عمل کرده است — از تقلید تینا فی از سارا پالین تا impersonation های سیاسی کیت مککینون — نمونههایی که گاهی خشمآور و گاهی ستوده شدهاند. اما زمانی که اسکچها به جای پرداختن به تصمیمات عمومی یا مواضع سیاسی یک شخصیت، به ویژگیهای فیزیکی او میتازند، هم موضوع و هم تماشاگران مرز بین نقد و آزار را حس میکنند.
آنچه در واکنش وود برجسته است، این است که آسیبپذیری یک سلبریتی چگونه به کالایی برای گردش در رسانهها تبدیل میشود. بازیگران امروز اغلب یا به طور عمومی به نمایشهایی که به نظرشان آسیبزننده است پاسخ میدهند یا آن را به حال خود رها میکنند. انتخاب وود برای اعتراض به SNL هم وجهی شخصی داشت و هم نمادی از تغییری گستردهتر: هنرمندان بیش از پیش مرزهایی تعیین میکنند دربارهٔ چه چیزهایی قابل استهزا یا موضوع پارودی هستند.
در کنار این بحثها، باید به تفاوت میان هجوِ هدفمند و هجوِ شخصیت هم توجه کرد. هجو میتواند ابزار قدرتمندی برای بازتاب اجتماعی و نقد باشد؛ اما وقتی نیروی انتقاد به جای تمرکز بر ایدهها یا رفتارها، به خصوصیات ظاهری فرد حمله میکند، کارکرد انتقادی خود را از دست میدهد و به خشونت نمادین نزدیک میشود. این تمایز نظری برای منتقدان فرهنگی، سازندگان محتوا و مخاطبان اهمیت عملی دارد، زیرا تعیین میکند چه چیزی در حوزهٔ فضای عمومی قابل پذیرش است و چه چیزی به حریم خصوصی و کرامت فرد آسیب میزند.
زمینه، منتقدان و واکنش طرفداران
واکنشها از طرف طرفداران و منتقدان گوناگون بود. عدهای وود را به خاطر ایستادن در برابر آنچه او آن را آزار خواند، حمایت و تحسین کردند؛ بعضی دیگر معتقد بودند پارودی جزئی جداییناپذیر از زیست کمدی است و اسکچها گهگاه بدون قصد بدخواهی اشتباهاتی میکنند. تحلیلگران صنعت اشاره کردهاند که وقتی برنامهٔ بزرگی مثل SNL عذرخواهی میکند، این نشانهای از آگاهی نسبت به تحول هنجارها در زمینهٔ نمایش و همدلی در کمدی است.
این موضوع را شخصیتهای دانشگاهی و تاریخنگاران سینما هم مورد بحث قرار دادهاند. مارکو جنسن، تاریخنگار سینما، میگوید: "این فقط یک درگیری ستارهای نیست — این نشانهٔ چگونگی بازاندیشی ما دربارهٔ طنز در جهانی متصلتر است. واکنش وود نشان میدهد بازیگران چگونه تصویر عمومی و احترام هنری خود را در عصر پخش جریانی مدیریت میکنند. این هم جنبهٔ شخصی دارد و هم یک زنگ هشدار فرهنگی."
در شبکههای اجتماعی، برخی کاربران مثالهایی از مواقعی که خودِ برنامه از مرزها عبور کرده بود را یادآوری کردند، و برخی دیگر نسبت به بار مفهومی پارودی در گذشته و حال بحثهایی فنیتر مطرح کردند. علاوه بر آن، تحلیلگران رسانهای به این نکته اشاره کردند که عذرخواهی رسمی معمولاً پیامدهایی فراتر از یک بیانیهٔ احساسی دارد؛ از جمله بازنگری در رویههای تولید محتوای طنز، آموزش تیم نویسندگی دربارهٔ حساسیتهای فرهنگی و ایجاد خطوط راهنما برای اجتناب از برخورد با ویژگیهای ظاهری افراد به شکل تحقیرآمیز.
تا حدی که واکنش طرفداران به محبوبیت سریالها و شخصیتها مرتبط است، گفتوگو دربارهٔ این مسئله میتواند روی تصویر عمومی آثاری مانند The White Lotus و دربارهٔ تفسیرهای آینده از این نمایش تأثیرگذار باشد. برای برخی تماشاگران، این اختلاف نظر به بحثی سازنده تبدیل شد که پرسشهایی دربارهٔ مسئولیتپذیری سازندگان کمدی، نقش شبکههای بزرگ در بازتوزیع پیامها و تأثیر پایدارِ تصویری بر تجربهٔ مخاطب مطرح کرد.
آیندهٔ کاریِ وود چه خواهد بود؟
از منظر حرفهای، وود برنامههای پرکاری دارد. او در حال ترویج درام بیبیسی Film Club است و در پروژهای به نام Anxious People نیز حضور دارد؛ اقتباسی سینمایی از رمان پرفروش فردریک بکمن که او را کنار بازیگران نامداری چون آنجلینا جولی و جیسون سیگل قرار میدهد. این ترکیب از پروژههای تلویزیونی و سینمایی نشان میدهد که او در مسیر تثبیت جایگاهش در هر دو عرصهٔ هنری قرار دارد و این گونه واکنشها احتمالاً تأثیر موقت بر حوزهٔ کاریاش خواهند داشت، اما لزوماً تعیینکننده آیندهٔ حرفهٔ او نیستند.
برای طرفداران The White Lotus، نحوهٔ نمایش چلسیا و نیز واکنش وود به پارودی خارح از متنِ سریال، یک زمینهٔ فرعی و واقعی به جایگزینیِ تجربهٔ نمایشیِ صرف اضافه کرده است. در فضای عمومی، این اتفاق به گفتوگویی دربارهٔ این انجامیده است که چگونه شخصیتهای داستانی میتوانند فراتر از مرزهای متن زندگی واقعی بازیگران را تحت تأثیر قرار دهند و چگونه سوگیریِ رسانهای نسبت به ویژگیهای ظاهری میتواند داستانآفرینی را به پیچیدگی بکشاند.
بحثهای حقوقی و حرفهای نیز مطرح شدهاند؛ برای نمونه، برخی وکلای رسانه و اخلاقپژوهان یادآور شدهاند که اگرچه قوانین صریحی علیه پارودی وجود ندارد، اما سازندگان محتوا باید به استانداردهای اخلاقی و حرفهای توجه کنند. این استانداردها میتوانند شامل بازبینی محتوا، آموزش نویسندگان و بازیگران دربارهٔ حساسیتها و اجرای پروتکلهایی برای واکنش سریع به شکایاتِ مشروعِ بازیگران باشند. در سطح نهادی، وجود چارچوبهایی برای جلوگیری از بازتولید کلیشهها و استهزاءِ ویژگیهای ظاهری میتواند به سلامت بلندمدت صنعت کمدی کمک کند.
صرفنظر از اینکه واکنش وود را یک تعیین حدود دیرهنگام بدانید یا یک پاسخ نسبتاً قاطع به یک اسکچ کمدی، انتخاب او برای بیان مخالفتش گفتگوهایی مفید را دربارهٔ حدود پارودی، مسئولیت نهادهای کمدی و حق بازیگران برای بازپسگیری روایت خود آغاز کرده است. این اتفاق یادآور میشود که حتی در دنیایی که بر پایهٔ تقلیدها و شوخیها ساخته شده، کرامت انسانی و مرزهای اخلاقی هنوز اهمیت دارند و نباید نادیده گرفته شوند.
در نهایت، وود موضوع را سادهسازی کرد: او برای خود ایستاد. برای بسیاری از بینندگان و همکارانش در صنعت، این گامی رو به جلو و نمونهای از تعیین مرزهای حرفهای و شخصی به شمار آمد.
منبع: deadline
ارسال نظر