دواین جانسون و بنی سفدی: اقتباس «لیزارد موزیک» شگفت انگیز

پروژهٔ سینمایی «لیزارد موزیک» با همکاری دواین جانسون و بنی سفدی، اقتباسی از رمان دنیل پینک‌واتر، ترکیبی از شگفتی، طنز سوررئال و عمق عاطفی را وعده می‌دهد؛ پروژه‌ای میان‌نسلی که ترکیب استودیو و حس مستقل را دنبال می‌کند.

نظرات
دواین جانسون و بنی سفدی: اقتباس «لیزارد موزیک» شگفت انگیز

8 دقیقه

یک اقتباس شگفت‌آور و غیرمنتظره در یونایتد آرتیستس

دواین جانسون و کارگردان-نویسندهٔ بنی سفدی در پروژه‌ای همکاری کرده‌اند که به‌طرز دلپذیری عجیب به‌نظر می‌رسد: Lizard Music، اقتباسی سینمایی از رمان کالت کودکان نوشتهٔ دنیل پینک‌واتر. شرکت United Artists وابسته به Amazon MGM Studios این فیلم را در رقابتی داغ برنده شد و تیم تولیدی‌ای را گرد هم آورد که رهبری آن را اسکات استوبر برعهده دارد و فهرست تهیه‌کنندگان شامل نیک نِسبیت، شرکت Out for the Count از سفدی، Seven Bucks Productions متعلق به جانسون و David Koplan از Magnetic Fields Entertainment است.

در دلِ این پروژه، «لیزارد موزیک» وعدهٔ ترکیبی از شگفتی‌ بی‌آلایش و جذابیت‌های عجیب‌وغریب را می‌دهد. داستان دربارهٔ پسری است که یک پخش شبانه از سوسمارها را می‌یابد که موسیقی‌هایی فرازمینی اجرا می‌کنند. کنجکاوی او او را به سوی عجیب‌ترین ساکن شهر می‌کشاند: مردی هفتاد ساله که فقط با نام Chicken Man شناخته می‌شود و نقشش را جانسون بازی می‌کند، و مرغ ۱۱۱ سالهٔ همراه او به‌نام کلودیا. آنچه با جستجو برای یک اجتماع مخفی آغاز می‌شود، تبدیل به اُدیسه‌ای می‌شود در دلِ جهان‌های ناشناخته، هماهنگی‌های غیرمنتظره و رفاقت عمیق میان دو روح گمشده.

خلاصه داستان و لحن: عجیب، لطیف و ماجراجویانه

کتاب‌های دنیل پینک‌واتر سال‌هاست که گوشه‌ای عجیب در ادبیات کودکان را اشغال کرده‌اند—ترکیبی از طنز سوررئال و ملانکولیِ ملایم—و سفدی می‌گوید که ابتدا «لیزارد موزیک» را برای دو پسرش خوانده است. آن جرقهٔ خانوادگی به‌نظر می‌رسد رویکرد او را هدایت کرده باشد: این فیلم برای مخاطبان در همهٔ سنین طراحی شده؛ اثری که در آن قوهٔ تخیل در مرکز قرار می‌گیرد، بی‌آنکه از عمق عاطفی چشم‌پوشی کند.

مبنای داستان—مردی سالخورده و مرغِ چند نسلی همراهش—شبیه یک قصهٔ نوین می‌نماید. لحن اثر می‌تواند کنار سایر اقتباس‌های ادبی قرار گیرد که به تماشاگران اجازه می‌دهند وارد فضای عجیب شوند، مانند Where the Wild Things Are یا بخش‌های خیال‌پردازانه در آثار وس اندرسون. اما در دستان سفدی که پیش‌تر برای واقع‌گرایی خشن و فشرده شناخته شده، این فیلم ممکن است به قلمرویی غیرمنتظره و روحانی هدایت شود؛ قلمرویی که ترکیبی از تصاویر بصری دقیق، طراحی صدا و موسیقی خاص را می‌طلبد تا حسِ نوستالژیک و سوررئالِ متن ادبی را بازتولید کند.

در سطح فنی، اقتباس‌هایی از این دست اغلب نیازمند توازن میان جلوه‌های عملی و دیجیتال، طراحی صحنهٔ ملموس و جزئیات صوتیِ خلاقانه هستند تا «موسیقی پنهان» که در قلب داستان است، برای تماشاگر ملموس شود. انتخاب آهنگساز، رویکرد طراحی صدا (diegetic vs non-diegetic)، تصمیم‌گیری دربارهٔ استفاده از عروسک‌گردانی یا افکت‌های CGI برای خلق کلودیا و سوسمارهای موسیقی‌نواز، همه از عناصر تعیین‌کننده برای حفظ لحن رمان و جذب مخاطب میان‌نسلی‌اند.

چرا این زوج هنری جذاب است

روی کاغذ، ترکیب جانسون و سفدی زوجی نامتجانس به‌نظر می‌رسد. کارنامهٔ جانسون شامل بلاک‌باسترهای اکشن، کمدی‌های خانوادگی و آثار پرجذابیتِ استودیویی است؛ درحالی‌که بنی سفدی (که اغلب با برادرش جاش همکاری می‌کند) برای درام‌های پرتنش و پُرجنب‌وجوش مشهور شده است. با این حال، همکاری قبلی آن‌ها—که آمازون MGM از آن به‌عنوان منبع الهام یاد کرده—در عمل یک زبان خلاقانهٔ مشترک پدید آورده است. روحیۀ آمادهٔ جانسون برای تغییرات فیزیکیِ نقش‌ها (افزایش و کاهش وزن یا تغییر شکل بدنی برای پروژه‌ها) نشان می‌دهد او آمادگی دارد تا نقش Chicken Man را با هم‌زمان طنز و وقار بازی کند.

نقدپرداز سینما، آنا کوواکس اشاره می‌کند: «این پروژه می‌تواند نقطهٔ عطفی برای هر دو هنرمند باشد. نگاه سفدی به بافت‌های تصویری و حضور دوست‌داشتنی جانسون ممکن است فیلم خانوادگی نادری تولید کند که با مخاطب مثل کودکان برخورد نمی‌کند. اگر به‌درستی مدیریت شود، «لیزارد موزیک» می‌تواند به‌طرز آرامی زیرکانه و عمیقاً تاثیرگذار باشد.» این نظر نشان می‌دهد ریسک اصلی پروژه در حفظ توازن میان شگفتی و صداقت عاطفی است.

زمینهٔ صنعتی و نکات تولید

خرید این پروژه توسط United Artists نشان‌دهندهٔ اشتیاق Amazon MGM به آثار میان‌بودجه و باکیفیتی است که هم در سینما و هم در پلتفرم‌های استریم قابلیت نمایش دارند. «لیزارد موزیک» در روندی قرار می‌گیرد که استودیوها به‌دنبال اقتباس‌های ادبی با صدای متمایز هستند—آثاری که به‌جای تکیه بر جلوه‌های چشم‌گیر، با شخصیت و سبک خود در بازار شلوغ سینما برجسته می‌شوند.

در پشت صحنه، ارتباط شخصیِ سفدی با منبع اثر—خواندن کتاب برای فرزندانش—نشان می‌دهد که احتمالاً وفاداری به قلب رمان و لحن اصلی آن در اولویت قرار دارد، تا اینکه بازسازی‌ای صرفاً تجاری و کلیشه‌ای شکل بگیرد. جانسون نیز ظاهر Chicken Man را این‌گونه توصیف کرده: «فکر کنید کلینت ایستوود در ۷۵ سالگی—تاندار، باریک.» این تصویر گویای جدایی از حضور ابرقهرمان‌وارِ همیشگی اوست و تأکیدی‌ست بر نقش‌آفرینی متفاوت و چالش‌برانگیز.

چرخهٔ تبلیغاتی پیش از تولید نیز به‌طور ضمنی تغییرات فیزیکی جانسون بین پروژه‌ها را برجسته کرده است؛ موضوعی که به‌نوبهٔ خود جزئی از روایت دربارهٔ تعهد هنری او شده و می‌تواند در بازاریابی فیلم هم به‌شکل داستانی دربارهٔ «تغییر و بازآفرینی» مطرح شود. از منظر تولید، پروژه‌های میان‌نسلی با بودجهٔ متوسط معمولاً نیازمند برنامه‌ریزی دقیق برای زمان‌بندی فیلمبرداری، تست‌های فنی برای جلوه‌های ویژه و همکاری نزدیک میان طراحی تولید، طراحی لباس و طراحی صوت هستند تا با حفظ هویت اثر دست به ریسک‌های هنری بزنند.

مقایسه‌ها، ریسک‌ها و پاداش‌ها

هواداران اقتباس‌هایی که عجیب و لطیف را در آغوش می‌کشند، احتمالاً از این خبر خوشحال خواهند شد: «لیزارد موزیک» می‌تواند به سلسله‌ای از فیلم‌ها بپیوندد که غریب و لطیف را جشن می‌گیرند—نظیر The City of Lost Children یا گذاره‌های خیال‌انگیز در آثار جوئل و ایتن کوئن. با این همه، ریسک واقعی می‌تواند در عدم تطابق لحن باشد: ترکیبِ کارگردانی که با شدت و تراکم شناخته می‌شود و ستاره‌ای که آوازهٔ عامه‌پسند و فیزیکِ قدرتمند دارد، ممکن است فیلمی خانوادگی را ناهمگون جلوه دهد اگر هماهنگی میان اجزا به‌خوبی مدیریت نشود.

با این وجود، تیم خلاق گرد آمده—تهیه‌کنندگان اسکات استوبر و نیک نِسبیت به‌علاوهٔ جانسون و سفدی—به پروژه نیروی استودیویی و حسِ مستقل‌محور می‌دهد. این ترکیب می‌تواند اجازه دهد فیلم همزمان سینمایی و صمیمی باشد؛ اثری که هم در بازار سینمای تجاری جا بیفتد و هم در حلقهٔ منتقدان و جشنواره‌ای توجه برانگیزد.

از منظر بازاریابی و موقعیت‌یابی رقابتی، «لیزارد موزیک» می‌تواند با تاکتیک‌های هدفمندِ دیجیتال، محتوای پشت‌صحنه و تمرکز بر عناصر تصویری و موسیقایی منحصر به‌فرد خود، در میان آثار مشابه متمایز شود. خلق تصویری به‌یادماندنی همچون مرغ ۱۱۱ ساله کلودیا یا سوسمارهایی که موسیقی اجرا می‌کنند، ابزار قدرتمندی برای تولید محتوای ویروسی، هنر طرفداران و کمپین‌های شبکه‌های اجتماعی است که می‌تواند پیش از انتشار رسمی، شور و شوق ایجاد کند.

جزئیات تولیدی مانند انتخاب فیلمبردار، آهنگساز یا سرپرست جلوه‌های ویژه می‌تواند جهتِ هنری نهایی را تعیین کند؛ انتخاب‌هایی که بسته به رویکرد سازندگان، فیلم را به سمت فضای خواب‌آلود و نقاشی‌وار یا تاحدی واقع‌گرایانه و زمینی سوق می‌دهد. همچنین، تصمیمات مربوط به نمایش در جشنواره‌ها، اکران سینمایی محدود پیش از عرضهٔ استریم و نحوهٔ توزیعِ بین‌المللی از نقطه‌نظر اقتصادی و شهرت‌آفرینی اهمیت دارد.

اطلاعات تولیدی اولیه نشان می‌دهد که فیلم در فاز توسعه قرار دارد و باید انتظار خبرهای تکمیلی دربارهٔ بازیگران مکمل، جدول زمانی تولید و مراحل پیش‌تولید را داشت.

نکتهٔ جنبی و هیجان اولیه: اظهار سفدی مبنی بر اینکه او و جانسون می‌خواهند برای نقش «تبدیل» شوند، کنجکاوی طرفداران را برانگیخته است. ایدهٔ مرغِ صدساله‌ای به‌نام کلودیا قطعاً تصاویر فراموش‌نشدنی و آثار هنری طرفداری بسیاری را قبل از اکران رسمی تولید خواهد کرد.

«لیزارد موزیک» یک ریسک جذاب است: داستانی دربارهٔ یافتن موسیقی‌های مخفی در جهان، روایتی از سوی فیلمسازی که می‌خواهد همه را به گفت‌وگو دعوت کند و با هدایت ستاره‌ای که آمادگی بازآفرینی تصویر سینمایی‌اش را دارد. اگر تیم موفق به ایجاد توازن میان لطافت و شوخ‌طبعیِ عجیب با گرمای عاطفی شود، این اثر می‌تواند به ورودی‌ای دوست‌داشتنی و آرام در کارنامهٔ جانسون و موج نوین اقتباس‌های ادبی در سینمای معاصر تبدیل شود.

یادداشتی کوتاه: انتظار داشته باشید اخبار بیشتر دربارهٔ بازیگران و جدول تولید در ماه‌های آینده منتشر شود، زیرا آمازون MGM و یونایتد آرتیستس فیلم را برای توسعه و عرضه آماده می‌کنند—این اثر برای علاقه‌مندان سینما که به دنبال ماجراجویی‌های خیال‌انگیز و میان‌نسلی هستند، یکی از پروژه‌های قابل‌پیگیری خواهد بود.

منبع: variety

ارسال نظر

نظرات

مطالب مرتبط