5 دقیقه
از ستاره اکشن تا مدعی جوایز: شبی در لیدو
دوِین جانسون در هشتاد و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز با توقع تشویق وارد شد، اما آنچه در لیدو رخ داد تجربهای نزدیک‌تر به رهایی عاطفی بود. بازی او در نقش مبارز دهه ۱۹۹۰، مارک کر، در درام A24 به کارگردانی بنی سفدی با عنوان The Smashing Machine با تشویق ایستاده‌ای ۱۵ دقیقهای روبه‌رو شد — یکی از طولانی‌ترین تشویق‌ها در جشنواره — و این بازیگر ۵۳ ساله را در حالی نشان داد که اشک در چشم داشت و تشویق همچنان ادامه داشت. برای بازیگری که با جلوه‌های تجاری بزرگ شناخته می‌شود، آن شب تغییر روشنی به سمت بحث‌های جدی فصل جوایز را نشان داد.
چرا ونیز واکنش شدیدی نشان داد
این تشویق صرفاً ستایش چهره نبود؛ بلکه به رسمیت شناختن دگرگونی ریشه‌ای بود. جانسون در پروتزها تقریباً غیرقابل‌شناسایی است و اجرای او با جزئیات، آسیبپذیری، اعتیاد و خشم را آشکار می‌کند. لحن خام و بی‌پرده فیلم — که نشانهٔ کاری سفدی است — جذابیت ستارهای را کنار می‌زند تا مردانگی شکننده‌ای را نشان دهد که برای مخاطبان جشنوارهای، آشنا و هم‌راستا با سینمای محوری بر بازیگری است.
چه چیزی این نقش را برای جانسون متفاوت می‌کند
کارنامهٔ جانسون عمدتاً شامل فیلمهای پرفروش است: Jumanji، Black Adam، و قسمت‌هایی از Fast & Furious. در The Smashing Machine او ظرافت را به جای نمایش‌های بلند برمی‌گزیند. او در کنار امیلی بلانت در نقش داون استیپلز قرار می‌گیرد، کسی که حضور آرام و ثابتش، فروریختن درونی کر را بزرگنمایی می‌کند. نتیجه یک مطالعهٔ شخصیتی است که با مسیرهای بازآفرینی بازیگرانهٔ اخیر — مانند واکین فینیکس در Joker یا برندن فریزر در The Whale — قابل مقایسه است، جایی که ریسک‌های شخصی و حرفه‌ای آشکار به تحسین صنعتی انجامید.
«بنی سفدی بازیگران را به مکان‌های ناراحت‌کننده می‌برد تا حقیقت را بیابد،» جانسون در رویدادهای مطبوعاتی گفت، اما کلمات تنها بخشاً آنچه مخاطبان لیدو شاهد بودند را توضیح می‌دهند.
دیدگاه کارشناسی
«این صرفاً یک سلبریتی نیست که نقش زمختی را برمی‌دارد — این بازیگری است که آماده تسلیم شخصیتی است که او را مشهور کرد،» می‌گوید منتقد سینما، آنا کوواکس. «اجرای جانسون به حدی خام است که ممکن است تقسیم‌کننده باشد، و دقیقاً همان نوع ریسکی است که جشنواره‌ها پاداش می‌دهند.»
زمینه: کارگردانی سفدی و روند فیلمهای زندگینامه‌ای
بنی سفدی با این فیلم نخستین اثر بلند انفرادی خود را کارگردانی کرده و از برند برادری‌ای که با Good Time و Uncut Gems ساخته بود فاصله می‌گیرد. The Smashing Machine ادامهٔ میل جاری سینما به درام‌های زندگینامه‌ای و ورزشی است که بر درون‌مایه بیشتر از ضربه‌های قهرمانانه تأکید می‌کنند. مشارکت A24 فیلم را در قلب سینمای مستقل معاصر و معتبر قرار میدهد، جایی که دگرگونی‌های کمکی پروتزی و رویکردهای متمرکز روش اغلب به توجه جوایز منجر می‌شوند.
مقایسه‌ها و بینش صنعت
در مقایسه با دیگر فیلمهای مبارز و ورزشی — از Raging Bull تا Southpaw — فیلم سفدی از قوس‌های روشنِ رستگاری اجتناب می‌کند. فیلم به زیر و بمِ آشفته و چرخه‌ایِ اعتیاد و شهرت متمایل است. برای جانسون، این شبیه تغییری است که جورج کلونی یا متیو مک‌کانهی تجربه کردند: از یک بازیگر مطمئن به کسی که به دنبال بازخرید انتقادی و اعتبار اسکار است.
پشت صحنه & واکنش طرفداران
یادداشت‌های تولید نشان میدهد جانسون تحت کار پروتزی گسترده‌ای قرار گرفت تا فیزیک و چهرهٔ کر را ثبت کند؛ گواهی بر تعهد فیلم به واقع‌نمایی. در فرش قرمز ونیز او امضا داد، سلفی گرفت و خندید وقتی که طرفداری فریاد زد و آن دیالوگ قدیمی WWE را تکرار کرد، که به جمع یادآوری کرد هم گذشته و هم حال او را.
طرفداران و منتقدان اولیه سریعاً شباهت‌هایی بین نمایش احساسی جانسون در لیدو و لحظهٔ اشکبار برندن فریزر در ونیز که پیش از مسیر اسکار او آمد، کشیدند. شبکه‌های اجتماعی با کلیپ‌های اشک جانسون و تشویق ایستاده روشن شد و گمانه‌زنی‌های فوری دربارهٔ اسکار را دامن زد.
نکات انتقادی: چه چیزی ممکن است مخاطبان را دوپاره کند
در حالی که بسیاری شدت احساسی فیلم را ستودند، برخی منتقدان ممکن است زیبایی‌شناسی سفدی — دوربین دستی، پرش‌های ناگهانی لحن — را دو قطبی‌کننده بیابند. کسانی که انتظار یک زندگینامهٔ ورزشی پیروز را دارند شگفت‌زده خواهند شد؛ The Smashing Machine به‌طور سرسختانه‌ای صمیمی و اغلب تاریک است.
نتیجه‌گیری: نقطهٔ عطفی، نه تضمینی
واکنش ونیز موقعیت The Smashing Machine را بهعنوان یک رقیب جدی فصل جوایز قرار میدهد و فصل مهمی در تکامل حرفه‌ای دوئین جانسون را رقم می‌زند. اینکه آیا این تشویق به نامزدیهای اسکار تبدیل می‌شود هنوز نامشخص است، اما فیلم بی‌تردید گفت‌وگوها دربارهٔ دامنهٔ بازیگری جانسون و جاه‌طلبی‌های سفدی بهعنوان کارگردان مستقل را بازتعریف کرده است.
با نزدیک شدن فیلم به اکران A24 در نوامبر، تماشاگران باید منتظر تصویری زمخت و پر بار عاطفی باشند تا یک درام ورزشی مرسوم — و دیدن یک مگاستار که جرأت کوچک شدن جلوی دوربین را به خرج میدهد تا بیانیه‌ای بزرگ ارائه دهد.
منبع: variety
.avif)
نظرات