11 دقیقه
زک اسنایدر بار دیگر به مخاطبانش نگاهی پشتصحنه هدیه داده است. کارگردان دو تصویر تازه از پشت صحنهٔ فیلم شخصیتر آتیاش با عنوان The Last Photograph منتشر کرده که نخستین دید را نسبت به فضای تصویری، کاراکترها و لحن بصری این پروژه ارائه میدهد.
نگاه کلی
چه چیزهایی تصاویر جدید نشان میدهند
اولین تصویر، کاراکتری مرموز را معرفی میکند: مردی ایستاده در پالتویی تیره و کلاهی بلند و مشکی، با لبخندی که دندانی جاافتادهاش قابلتوجه است، موهایی ژولیده و گردنبندی که شبیه استخوان حکاکیشده به نظر میرسد. این جزئیات کوچک اما برجسته، نوید تلاقی بافتهای انسانی نزدیک و نمادپردازی در لباس و طراحی صحنه را میدهد. اسنایدر کپشن را ساده گذاشته و نوشته «عکسی از The Last Photograph»؛ جملهای کوتاه که طرفداران را به تحلیل نمادها و کنشهای بصری واداشته است.
تصویر دوم بر فرا فی (Fra Fee)، بازیگر ایرلندی، متمرکز است که در صحنهٔ فیلمبرداری نشسته و کنار میزی قرار دارد که دوربین آنالوگ روی آن گذاشته شده است. اسنایدر در کپشن اعتبار عکس را به کلی اِنوُز (Kelly Enos) نسبت داده است. این قاب نشان میدهد که عکاسی قرار است بهعنوان یک لنگر تماتیک و روایی در فیلم عمل کند: لنزها بهصورت لفظی و معنایی قابهایی هستند که حافظه را ثبت و جستوجوی حقیقت را قاببندی میکنند.
داستان و لحن فیلم
طرح کلی و فضای روایی
فیلم The Last Photograph که فیلمنامهٔ آن را کُرت جانستَد نوشته و کارگردانیاش را زک اسنایدر برعهده دارد، دربارهٔ یک مامور سابق «DEA» است که در پی قتلی خانوادگی وارد یک جستوجوی خطرناک میشود تا فرزندان خواهر یا برادر مقتولش را پیدا کند. او با یک عکاس جنگ همراه میشود که ادعا میکند چهرهٔ قاتلان را میشناسد. سفر این دو نفر به مناظر بکر و نامأنوس، هم تبدیل به یک تعمق درونی و رویارویی با شیاطین گذشته میشود و هم دنبالکردن فیزیکیِ سرنخهاست.
این محور روایی ترکیبی از عناصر تریلر جنایی و درام روانشناختی است — جهتی آرامتر و شخصیتمحورتر برای اسنایدر نسبت به آن اپیکهای گسترده و اسطورهای که اغلب با آنها شناخته میشود. تصاویر منتشرشده این تغییر را تقویت میکنند: لباسهای ملایمتر، ابزار ملموس و تمرکز بر چهرهها و اشیاء بهعنوان ابزار روایتگری. چنین رویکردی نشان میدهد که فیلم بیش از آنکه بر اکشن و جلوههای بصری پرزرقوبرق متکی باشد، بر جزئیات انسانی، بافتها و سکانسهای سکوتمحور تکیه خواهد کرد.
از منظر ساختاری، پرداختن به تمهایی چون حافظه، فقدان و حقیقتِ تصویر میتواند فیلم را در مرز میان ژانرهای مختلف قرار دهد؛ از تریلر جنایی تا درام فلسفی. استفاده از دوربینهای آنالوگ و قاببندیهای دقیق به این معناست که فیلم احتمالاً به صورت متقابل به نقش تصویر در شکلدهی خاطره و روایت خواهد پرداخت، موضوعی که در سینمای معاصر برای مخاطبان و منتقدان جذابیت ویژهای دارد.
بازیگران، موسیقی و تیم خلاق
فهرست بازیگران و تیم موسیقی
استوارت مارتین و فرا فی در نقشهای اصلی فیلم حضور دارند و ترکیبی از تجربهٔ سینمایی و تئاتری را به روایت نزدیک فیلم میآورند. انتخاب بازیگرانی با پسزمینهٔ صحنه و صفحه نمایش، اغلب به کارگردان امکان میدهد تا روی جزئیات بیانِ چهره و بدن کار کند و به شخصیتها عمق دهد — چیزی که تصاویر منتشرشده هم به آن اشاره دارند.
در بخش موسیقی گزارشهایی منتشر شده که هانس زیمر بهعنوان یکی از اعضای تیم آهنگسازی به پروژه پیوسته است و نامهایی مانند عمر بنجامین و استیون دوآر نیز در کنار او آمدهاند. حضور یک آهنگساز باتجربه و شناختهشدهای مثل زیمر بهسرعت انتظارات را برای یک موسیقی احساسی و تأثیرگذار بالا میبرد؛ موسیقیای که بتواند لحظات تأملی و تنشزا را بهطور همزمان تقویت کند. تجربهٔ زیمر در ساخت تمهایی که بافت احساسی را شکل میدهند میتواند مکمل لحن آرامتر و شخصیتمحور فیلم باشد و به تقویت ضربآهنگ روانی و تماتیک کمک کند.
از نگاه تولیدی، همکاری میان کارگردانی که پیشینهٔ تصویری قوی دارد و یک تیم موسیقایی متنوع میتواند نتیجهای همگرا ایجاد کند؛ جایی که طراحی صحنه، نورپردازی، و رنگآمیزی (color grading) در خدمت تمهای پیامآورانهٔ فیلم قرار میگیرند. این همگرایی بین تیم تصویر و موسیقی از عوامل تعیینکننده در تبدیل یک اثر به تجربهای یکنواخت و مؤثر است.
مقایسه با آثار دیگر
چه آثاری میتوانند معیار مقایسه باشند
اگر به دنبال مقایسهٔ سینمایی هستید، بهتر است کمتر به یاد اپیکهای کمیکبوکی اسنایدر بیفتید و بیشتر به تریلرهای شخصیتمحوری مانند Wind River یا مواجهات اخلاقی آثاری مثل No Country for Old Men فکر کنید — آثاری که در آنها مناظر و سکوت، تعارضات درونی را تشدید میکنند. همزمان، حضور یک عکاس جنگی در روایت، یادآور فیلمهایی است که در آنها خلق تصویر و حافظه با هم برخورد میکنند و سطحهای بیشتری از رمز و راز و معنا را به قصه اضافه میکنند.
ترکیب این دو جریان — فضای باز و مناظر طبیعی که دراماتیزهکنندهٔ احساس تنهایی و مواجهه با قدرتهای بیرونی است، و محوریت عکاسی که بهعنوان متافور حافظه عمل میکند — میتواند فیلم را به تجربهای نزدیک کند که مخاطب را درگیر سؤالهای اخلاقی و شناختی میکند. این نوع از روایت، معمولاً مخاطبی را میطلبد که آمادهٔ تفسیر و تأمل باشد و نه صرفاً دنبال هیجان سطحی یا پیچیدگیهای فنی.
از نظر بصری نیز میتوان انتظار داشت که فیلم از پالتی خاکی و رنگهایی ملایم بهره ببرد که بافتهای انسانی، اشیاء روزمره و عناصر نمادین را برجسته میسازد. چنین انتخابی در تضاد مستقیم با اشباع رنگ و حرکت سریع در اپیکهای کمیکبوکی قرار دارد و به جای آن به جزئیات کوچکتر و بیانهای چهره اجازهٔ بیشتری برای روایت میدهد.
پشتصحنه و واکنش طرفداران
انتشار عکسها و بازخوردها
عادت اسنایدر به اشتراکگذاری عکسهای پشتصحنه در اینستاگرام، همواره باعث درگیرشدن مخاطبانش شده و واکنش کاربران شبکههای اجتماعی به این تصاویر کنجکاوانه و پرهیجان بود. طرفداران در حال کندوکاو سرنخهای بصریاند؛ بعضی به مقایسهٔ این نماها با انتخابهای بصری پیشین اسنایدر میپردازند و برخی دیگر این تغییر آرام و شخصیتر را خوشآمد میگویند.
نقدها و دیدگاههای اولیه نیز بر این نکته تأکید دارند که انتشار تصاویر کمنور و تمرکز بر چهرهها سیگنالی هوشمندانه است که نشان میدهد اسنایدر به دنبال عمق عاطفی بیشتر بهجای تمرکز صرف بر نمایش است. منتقدانی مانند آنا کوواکس میگویند: «انتخاب اسنایدر برای نمایش فیلم با تصاویر ملایم و شخصیتمحور، نشانهای هوشمندانه است که او به دنبال عمق عاطفی بیش از جلوهٔ بصری است. The Last Photograph بهنظر میرسد آماده است تا غم و حافظه را از طریق موتیفهای بصری بررسی کند — چیزی که وقتی با آهنگسازی مثل زیمر همراه شود میتواند بسیار مؤثر باشد.»
واکنش عمومی همچنین پرسشهایی را دربارهٔ جزئیات تولید و زمانبندی اکران مطرح کرده است: چه زمانی فیلم آماده خواهد شد؟ آیا فیلم در جشنوارههای بینالمللی نمایش داده خواهد شد؟ و چه نقشهایی هنوز اعلامنشده باقی ماندهاند؟ چنین پرسشهایی طبیعیاند و با پیشرفت تولید و انتشار اطلاعات رسمی پاسخ داده خواهند شد.
نکتهٔ مهم این است که تصاویر منتشرشده پرسشها را پاسخ نمیدهند، اما دعوتی برای ورود به جوّ فیلم هستند — دعوتی که بسیاری از علاقهمندان سینما و دنبالکنندگان کارنامهٔ زک اسنایدر آن را خواهند پذیرفت. همین دعوت میتواند فضای بحث و انتظار را برای اعلام رسمی بازیگران تکمیلی، تاریخ اکران و جزئیات فنی افزایش دهد.
تحلیل فنی و نمادشناختی
نورپردازی، طراحی لباس و نشانههای بصری
در این مرحله از تولید، طبیعی است که تحلیلگران بصری و سینمایی به جزئیات فنی مانند نورپردازی، انتخاب لنزها، طراحی لباس و عناصر صحنه بپردازند. حضور یک گردنبند با ظاهری استخوانی یا لبخندی با دندان جاافتاده میتواند بهعنوان عنصر داستانساز عمل کند؛ این نوع اشیاء کوچک اغلب نقشِ کلیدی در ایجاد رمز و راز را دارند و به عنوان شاخصهایی برای حافظهٔ شخصیتها یا نشانههایی از گذشتهٔ تاریک آنها به کار میآیند.
نورپردازی ملایم و سایهسازی دقیق میتواند حالات چهره را تشدید کند و جزئیات محیطی را که در خدمت روایتاند برجسته سازد. از سوی دیگر، استفاده از دوربین آنالوگ که در یکی از تصاویر دیده میشود، نشان از رویکردی قدیمیشده و متفکرانه نسبت به ثبت تصویر دارد؛ چیزی که میتواند به خودی خود تماتیک و نمادین باشد، زیرا وسیلهٔ ثبت خاطره همزمان ابزار روایت و آیینهٔ حقیقت قرار میگیرد.
همچنین انتخاب لباسهای کمتر چشمگیر و رنگهای خنثی، به تمرکز بر شخصیت و اجرای بازیگران کمک میکند؛ این انتخابها نشان میدهند که فیلم برای تقویت بار احساسی شخصیتها و جستوجوی درونی آنها طراحی شده است، نه نمایش قدرت یا عظمت بصری صرف.
انتظارات و چشماندازها
چه انتظاری از اکران و بازخورد منتقدان میتوان داشت
با توجه به سوابق اسنایدر و مشارکت احتمالی هانس زیمر، میتوان انتظار داشت که The Last Photograph هم از نظر صوتی و هم از نظر بصری مورد توجه قرار گیرد. اگر فیلم بتواند تعادل میان روایت شخصی و عنصر تریلر را بهخوبی حفظ کند، احتمال دارد هم از دیدگاه منتقدان و هم مخاطبان سینمایی واکنش مثبت دریافت کند. اما موفقیت نهایی به اجرا، تدوین، و توانایی فیلم در ارتباط برقرار کردن با مخاطب در سطوح احساسی و فکری بستگی دارد.
در طول مراحل آتی تولید، مهم است که خبرهای رسمی دربارهٔ تاریخ اکران، حضور در جشنوارهها، و تکمیل فهرست بازیگران دنبال شود. اطلاعرسانی رسمی از سوی تیم تولید یا توزیعکننده میتواند بسیاری از گمانهزنیها را روشن کند و تصویر جامعتری از مسیر اکران و بازاریابی فیلم ارائه دهد.
در پایان، باید پذیرفت که تصاویر منتشرشده تنها لایهای از داستان را نمایان کردهاند؛ اما همین لایه کافیست تا کنجکاوی ایجاد کند و مخاطبان را آمادهٔ دنبالکردن یک تجربهٔ سینمایی متفاوت از آنچه تاکنون از زک اسنایدر دیدهایم نماید — فیلمی شخصیتر، با تاکید بر حافظه، فقدان و نقش تصویر در شکلدهی حقیقت.
یادداشت نهایی: این تصاویر همهٔ پرسشها را پاسخ نمیدهند، اما دعوتی برای ورود به فضای فیلم هستند — دعوتی که برای هرکسی که مشتاق بداند دوربین اسنایدر قدم بعدیاش را به کدام سو خواهد گذاشت، ارزش پذیرفتن دارد.
منبع: smarti
نظرات
بیوانیکس
به عنوان کسی که با عکس کار کردم، استفاده از آنالوگ یعنی تاکید بر خاطره، امیدوارم درست ازش استفاده کنه
توربو
آیا واقعا اسنایدر میتونه از پس یه درام شخصیتمحور بدون شلوغبازیهای بصری بر بیاد؟ شک دارم
کوینپکس
بهنظرم حرکت حسابشدهاس، زیمر هم که باشه موسیقی همهچی رو میبره جلو، امیدوارم زیادهروی نشه
ارسال نظر