6 دقیقه
درخشش، سنگینی و سالن پر از جمعیت آلیس تالی
لوکا گوادانیینو شب افتتاح شصت و سومین جشنواره فیلم نیویورک را با نمایشی پرزرق و برق و داستانی با وزنِ روایی بالا افتتاح کرد؛ نمایش نخستِ «After the Hunt» در آمریکای شمالی که تماشاگران را به سالن آلیس تالی کشاند. کارگردانی که با صمیمیت حساسِ «Call Me By Your Name» و بازآفرینی جسورانهٔ «Suspiria» شناخته می‌شود، با ژاکتی درخشان روی صحنه آمد تا در مقدمه‌ای کوتاه دربارهٔ درام جدیدش سخن بگوید؛ درامی که جولیا رابرتز، اندرو گارفیلد و آیو ابدیری را در دلِ یک جهان آکادمیک نخبه‌گرایانه و پرتنش کنار هم قرار میدهد.
نمایش افتتاحیه هم از نظر فرمی جذاب بود و هم از نظر محتوایی سنگین؛ گوادانیینو تلاش کرده است تا ترکیبی از زیباییشناسی بصری و کشش اخلاقی خلق کند که هم بهعنوان یک اثر سینمایی مستقل کار کند و هم گفتگوهای اجتماعی معاصر را بازتاب دهد. حضور بازیگران مطرح و تیم سازندهٔ شناخته‌شده، باعث شد سالن پر از منتقد، فیلم‌ساز، و دوستداران سینما شود که مشتاق واکاوی لایه‌های روایت و فضاسازی فیلم بودند.
شیمی روی صحنه و نکات پشت‌صحنه
پس از نمایش، در جلسهٔ پرسش‌وپاسخ صحنهٔ همدلی و هماهنگی بین بازیگران کاملاً مشهود بود. رابرتز فیلمنامه را «ایده‌ای هرکول‌پیکر» توصیف کرد و گفت زمانی که نام گوادانیینو به پروژه پیوست، با اطمینان بیشتری به قرارداد پیوست؛ احساسی که نشان‌دهندهٔ اعتماد حرفه‌ای میان کارگردان و بازیگر اصلی است. ابدیری از دورهٔ تمرینات مفصل و دقیق تمجید کرد و گارفیلد خاطره‌ای از صحنهٔ مقابلهٔ تک‌برد شدید با رابرتز نقل کرد؛ صحنه‌ای که هم نشان‌دهندهٔ اتکا به اجرای زنده و هم اعتمادی متقابل بین بازیگران بود.
این جلساتِ تمرینی طولانی و دقیق به‌وضوح در کیفیت اجراها تأثیر گذاشته بود؛ بازیگران دربارهٔ کار روی دیالوگ‌های پرتنش، ریتم درونی مواجهه‌ها و حفظ انرژیِ صحنه بدون قطع شدن صحبت کردند. چنین تمرینی به‌ویژه در پروژه‌هایی که با موضوعات حساسی چون آزار جنسی و مسئولیت نهادی سروکار دارند، اهمیت ویژه‌ای دارد، چرا که نیازمند ظرافتِ بازی و مدیریت احساساتِ جمعیِ نقش‌هاست.
مایکل اشتولبارگ که در فیلم حضور دارد، به‌دلیل نامزدی تونی در نیویورک برخی تمرینات را از دست داد، نکته‌ای کوچک ولی جالب برای حاضران فستیوال که نشان میدهد در پسِ صحنه نیز زندگی حرفه‌ای بازیگران پرجزئیات و درگیر چند پروژه‌گی است. چنین اطلاعات پشت‌صحنه‌ای معمولاً برای طرفداران و منتقدان جذاب است چون نمایی از فرآیند تولید و چگونگی هماهنگی بازیگران حرفه‌ای را ارائه میدهد.
جایگاه «After the Hunt» در کارنامهٔ کارگردان و بازیگران
برای گوادانیینو، «After the Hunt» ادامهٔ علاقه‌مندی او به زندگی‌های درونی، تنش‌های احساسی و غنای بصری است، اما این‌بار با زاویه‌ای منتقدانه‌تر نسبت به سازوکارهای نهادی. در مقایسه با آثار رمانتیک و احساسیِ قبلی‌اش، این فیلم سردتر و نزدیک‌تر به فضای دادگاهی است؛ آثاری که بیشتر به واکاوی اخلاقیات و بازتاب پیامدهای انتخاب‌ها می‌پردازند تا جشنِ رومانسِ صرف. این تغییر لحن نشان میدهد که کارگردان می‌خواهد مرز میان زیباییشناسی سینمایی و کنشگری اجتماعی را کاوش کند.
جولیا رابرتز که برای دهه‌ها با نقش‌های گرم و جذاب از «Pretty Woman» تا «Erin Brockovich» شناخته شده، در این فیلم نمایش متفاوتی ارائه میدهد؛ بازی‌ای محاسبه‌شده‌تر، فلسفی‌تر و پرتنش از منظر اخلاقی که او را در نقش استادی دانشگاهی در یک محیط آکادمیک برتر نشان میدهد. اجرای رابرتز جلوه‌ای از تجربه و تسلط بازیگری اوست؛ توانایی‌ای که می‌تواند تعادل میان همدلی و انتقاد را در ناظران برانگیزد.
اندرو گارفیلد با پیشینهٔ قوی تئاتری و نقش‌های قابل‌توجه در سینما، بارِ احساسیِ پیچیده و درهم‌تنیده‌ای را به شخصیت خود می‌آورد. گارفیلد قادر است آشفتگی درونی و تضادهای اخلاقی را به‌صورتی ظریف و انسانی نمایش دهد که بیننده را به بازاندیشی وا می‌دارد. آیو ابدیری، که سابقه‌ای در کمدی و تلویزیون (از جمله مجموعهٔ تحسین‌شدهٔ «The Bear») دارد، با این نقش بیش از پیش به عرصهٔ درام سنگین و آثار پرارجاع راه می‌یابد؛ نشان‌دهندهٔ طیفِ رو به رشدِ توانایی‌های بازیگری او در آثار بلندپروازانهٔ سینمایی.
در عرصهٔ جشنواره نیز، شراکت‌های تجاری و فرهنگی به چشم می‌خورد: برندِ لوکس رولکس مهمان‌داران شام‌های خصوصی و میزبانی یک پای‌پارتی در «Tavern on the Green» بود که حمایتِ مادی و نمادین این شرکت از رویدادهای فرهنگی را برجسته می‌کرد. انتخابِ فیلم، کارگردانِ صاحب‌نام و ستاره‌های ردیف‌اول برای شب افتتاح، نشان میدهد جشنواره‌ها هنوز نقش مهمی در شکل‌دهی به گفتمان فصل جوایز و جلب توجه شرکت‌های پخش و سرویس‌های پخش آنلاین دارند.
چند نکتهٔ کوچکِ پشت‌صحنه‌ای هم شنیدنی بودند: گوادانیینو گفت انتخابِ «رابرتز» تقریباً «آنی» اتفاق افتاد و این تصمیمِ سریع نشان‌دهندهٔ تطابقِ هنری و اعتمادِ متقابل بود. بسیاری از حاضران پس از نمایش به میهمانیِ جشن منتقل شدند؛ عرفی اجتماعی که در صحنهٔ فیلم نیویورک رایج است و نشان‌دهندهٔ آن است که برای حلقهٔ سینماییِ شهر، یک اکرانِ جشنوارهای همزمان نمایش، نقد و آیینِ جمعی است.
«After the Hunt» در زمانی منتشر می‌شود که تماشاگران و منتقدان به دنبال آثاری هستند که قدرت و پاسخگویی را زیر ذره‌بین بگذارند. پرداختِ گوادانیینو به سبکِ بصری و نزدیکیِ سه نقشِ محوری، این فیلم را به نقطهٔ شروعِ بحث‌هایی تبدیل میکند که فراتر از فرش قرمز و جنبه‌های شیکِ افتتاحیه بروند؛ فیلمی که می‌تواند موجب مناظراتِ جدی دربارهٔ اخلاق، ساختارهای قدرت در نهادهای علمی و چگونگی مواجههٔ فرد و سازمان شود.
در مجموع، این اثر نه تنها از منظر زیبایی‌شناختی برای علاقمندان سینما جذاب است، بلکه بهعنوان یک متن اجتماعی قابل بحث نیز عمل میکند. فیلم سوالاتی دربارهٔ مسئولیت فردی و نهادی، شفافیت رویه‌ها و تأثیرات روانی و حرفه‌ای اتهامات مطرح‌شده بر افراد و جوامع آکادمیک مطرح میکند. چنین موضوعاتی در فضای پس از جنبش #MeToo بیش از پیش حساس و قابل‌بحث شده‌اند و این فیلم می‌تواند به گفت‌وگویی گسترده در میان منتقدان، آموزگاران دانشگاهی و سیاست‌گذاران فرهنگی منجر شود.
به این ترتیب، گوادانیینو با حفظِ امضای بصریِ خود و افزودنِ زاویه‌ای نهادی-انتقادی، موفق شده کاری تولید کند که هم مخاطبان جشنواره را جذب کند و هم برای بازار پس از جشنواره—از جمله خریدهای پخش خانگی و مذاکرات فصل جوایز—قابل توجه باشد. این موقعیتِ فیلم در تقاطع هنر و کنشگری اجتماعی، آن را به اثری تبدیل میکند که ممکن است در گفتگوهای سینماییِ ماه‌های آینده جایگاه ویژه‌ای بیابد.
منبع: hollywoodreporter
نظرات