8 دقیقه
در تاریخ ۲۲ سپتامبر، گروه بازیگران سریال Dawson's Creek بار دیگر در یک شب ویژه بر روی صحنهٔ برادوی گرد آمدند؛ شبی که ترکیبی از نوستالژی، حضور ستارهها و احساسات واقعی را به همراه داشت. تئاتر ریچارد راجرز برای چند ساعت تبدیل به «کیپساید» موقت شد، چرا که بازیگران اصلی فصلهای اولیه سریال — Michelle Williams, Katie Holmes, Joshua Jackson, Mary Beth Peil, John Wesley Shipp, Mary-Margaret Humes, Nina Repeta, Kerr Smith, Meredith Monroe و Busy Philipps — برای خوانش قسمت پایلوت ۱۹۹۸ جلوی تماشاگران قرار گرفتند. این برنامه که هم بخشی از آن خوانش نمایشی بود، هم جنبهٔ خیریه داشت و هم نوعی نامهٔ عاشقانه به مجموعهای که تعریفکنندهٔ درام نوجوانان دههٔ ۹۰ بود.
در طول شب، Renée Elise Goldsberry نقش راوی را برعهده داشت و مخاطب را در دل آن اپیزود نخست همراهی کرد؛ خوانشی که به دقت ترکیبی از اجرا و روایتی پیوسته ارائه میداد. علاوه بر او، Lin-Manuel Miranda برای پر کردن نقشی که James Van Der Beek به دلیل بیماری نتوانست حضوری ایفا کند، بر صحنه آمد. حضور Miranda نمادی بود از این که Dawson's Creek چگونه در فرهنگ عمومی جای خود را باز کرده و اثری فراتر از زمان پخش اولیهاش باقی گذاشته است: اثری از دههٔ ۹۰ که حتی دو دهه بعد نیز میتواند استعدادهای درجه یک برادوی را به خود جذب کند و نشاندهندهٔ تاثیر ماندگار آن بر حوزهٔ تلویزیون و تئاتر است.
این دیدار مجدد هدفی خیریهای نیز داشت: جمعآوری کمک برای سازمان F Cancer و حمایت از جیمز ون دیر بک که در حال مبارزه با سرطان رودهٔ بزرگ (colorectal cancer) است. ون دیر بک از طریق دو پیام ویدیویی عمیق و احساسی با حضار همراه شد. در کلیپ اول او با حسرت از ناتوانی در آغوش گرفتن همبازیانش سخن گفت: "باورم نمیشود که نمیتوانم رفقای بازیگریام را در آغوش بگیرم،" جملهای که ضمن نشان دادن آسیبپذیری، همدلی زیادی بین اعضای گروه و تماشاگران ایجاد کرد. پس از پایان خوانش، او دوباره روی صفحه ظاهر شد و با لحنی طنزآمیز دلمشغولیها و دل شکستگیهای دراماتیک شخصیت داوسون را با Phantom of the Opera مقایسه کرد و سپس Norm Lewis را معرفی نمود تا اجرای تاثیرگذاری از آهنگ "The Music of the Night" ارائه دهد؛ اجرای موزیکال که فضای رویداد را به سوی لحظات ارکسترال و نمایشی هدایت کرد.
یکی دیگر از نکات غیرمنتظرهٔ این شب پیام ضبطشدهای از یک غول سینما بود: Steven Spielberg — که در سریال به عنوان قهرمان داوسون به او اشاره میشد — در یک پیام از پیش ضبطشده ظاهر شد. تبریک گرم و شوخطبعانهٔ او با لبخند و نکتهبینیهای کوچک باعث خنده و حتی چندین لحظهٔ اشک شد. Spielberg با لحنی صمیمی گفت "Dawson, you made it," و با کنایهها و اشارههای درونمایه به میراث و لطیفههای سریال، نشان داد چگونه آثار تلویزیونی میتوانند تاثیرات فراگیر و طولانیمدت در ذهن بینندگان و خالقان فیلم و تلویزیون بهجا بگذارند.
شب همچنان اوج گرفت: Goldsberry از تماشاگران خواست تا اجازه تصویربرداری بدهند زمانی که او اجرای زندهٔ ترانهٔ تم پائولا کول "I Don't Want to Wait" را آغاز کرد، و به تدریج یکییکی بازیگران اصلی و خانوادهٔ ون دیر بک نیز به جمع اضافه شدند و خواندن را همراهی کردند. دختران ون دیر بک خطوطی تکنفره خواندند؛ همسر او، Kimberly، و فرزندانشان نیز بعداً برای لحظهای خانوادگی و بسیار لطیف روی صحنه آمدند. این بخش از برنامه به دور از هرگونه نوستالژی سطحی یا نمایش صرف، حسی واقعی از در آغوش گرفتن جمعی و همبستگی را منتقل میکرد: صحنهای که به جای تمرکز صرف روی خاطره، تعامل انسانی و پشتیبانی از یک عضو خانوادهٔ هنری را برجسته میساخت.
در پشت پردهٔ این دیدار، Michelle Williams را باید به عنوان آغازگر اصلی این گردهمایی دانست؛ طبق گفتهٔ تهیهکنندگان، او هستهٔ ابتدایی پروژه را شکل داد و برای شکلگیری رویدادی در چنین مقیاسی از همکاری Thomas Kail (کارگردان Hamilton) و Greg Berlanti دعوت به عمل آورد. کارگردانی خوانش صحنهای را Jason Moore بر عهده داشت. این انرژی همافزایی میان خالقان تلویزیون، سینما و برادوی — نیروی ترکیبی که در تولید این اجرا دیده شد — بازتابی از جذابیت دوگانهٔ خود سریال بود: نوعی احساسات صابونی و صمیمی درهمآمیز با بلندپروازیهای سینمایی و روایتگری دقیق.
اما چرا این رویداد در همین زمان اهمیت داشت؟ Dawson's Creek با نگارش دروننگر و شخصیتهایی که آگاه و اهل کتاب به نظر میرسیدند، به تعریف درام نوجوانان مدرن کمک شایانی کرد. خطوط گفتاری طولانی، مونولوگهای احساسی و تمرکز روی مسائل هویتی و رشد، الگوی نوشتاریای را ایجاد کرد که میتوان رد آن را در مجموعههای بعدی نوجوانانه از قبیل The O.C. تا Euphoria مشاهده کرد. گردهمایی برادوی نشان داد که همچنان عطش برای بازگشت به آثار شکلدهندهٔ دوران نوجوانی وجود دارد و اجرای زنده و خوانش مجدد قسمتهای کلیدی میتواند تجربهای جمعی و در عین حال خصوصی برای مخاطبان فراهم آورد. در شبکههای اجتماعی، جوامع طرفداری واکنشهای پرشور نشان دادند؛ کلیپها، نقلقولها و خاطرات به سرعت پخش شدند و شب را به گونهای تبدیل کردند که برای علاقمندان به تلویزیون دههٔ ۹۰ شبی ملی به نظر میرسید.
"دیدارهای مجددی مثل این بیش از صرفاً ارضای نوستالژی عمل میکنند — آنها تاییدی هستند بر این که برخی برنامههای تلویزیونی چگونه به نشانههای فرهنگی تبدیل میشوند،" میگوید مارکو جنسن، تاریخشناس سینما. او توضیح میدهد که بازگشت بازیگران اصلی روی صحنهٔ برادوی تاکید میکند بر تلاقی رو به رشد تلویزیون با تئاتر و رویدادهای زنده: "این هم جشن است و هم یادآوری از گسترهٔ عاطفی تلویزیون." اظهارنظرهایی از این دست کمک میکند تا رویداد در چارچوبی تاریخی و فرهنگی قرار گیرد و نشان میدهد چرا تولیدات تلویزیونی خاص میتوانند دههها بعد مخاطبان جدید و قدیمی را گرد هم آورند.
تعادل بین شوخطبعی و جدیت در طول شب به خوبی حفظ شد: حضور چهرههای مشهوری که به صورت غافلگیرکننده ظاهر شدند و اجراهای موسیقایی در کنار بازگوییهای صادقانه دربارهٔ بیماری و خانواده قرار گرفت. برای کسانی که در کیپساید بزرگ شده بودند یا با آن همذاتپنداری کرده بودند، این شب فرصتی بود تا دیالوگهای آشنا را دوباره بشنوند، چهرههای دوستداشتنی را ببینند و شاهد پشتیبانی جمعی از یکی از شخصیتهای مرکزی این پایگاه فرهنگی باشند. به بیان دیگر، این نوع دیدار مجدد، هم از سریال بزرگداشت کرد و هم از افرادی که آن را ساخته بودند؛ ترکیبی از احترام حرفهای و عشق طرفداران که در هر دو سوی پردهٔ تئاتر قابل لمس بود.
از منظر فنی و رسانهای، چنین رویدادهایی نمونهای از چگونگی بهرهبرداری از رسانههای زنده برای بازتولید تجربهٔ سریالها هستند: خوانشهای نمایشی، اجرای موسیقی زنده، و پیامهای ویدیویی از هنرمندان برجسته، همه در کنار هم ساختاری چندوجهی ایجاد کردند که هم برای جمع حاضر و هم برای مخاطب آنلاین جذاب بود. این قالب هیبریدی که تلویزیون، تئاتر و رویدادهای خیریه را به هم پیوند میدهد، میتواند مدل جدیدی برای احیای مجموعههای کلاسیک یا اشاعهٔ محتوای نوستالژیک باشد؛ روشی که ضمن احترام به منبع اصلی، مخاطبان معاصر را نیز درگیر میکند و فرصتهای جدیدی برای حمایت از امور خیریه و آگاهیبخشی فراهم میآورد.
در نتیجه، شب دیدار دوبارهٔ Dawson's Creek در برادوی بیش از یک اجرای ساده بود: این یک رویداد فرهنگی چندلایه بود که نوستالژی، همدلی، پشتیبانی خیریه و خلاقیت مشترک را با هم پیوند زد. برای بسیاری از تماشاگران و طرفداران، لحظات کوچک — یک آغوش از راه دور، یک اجرای موسیقایی تأثیرگذار، یا گفتگویی صمیمی در میان بازیگران — اهمیتی فراتر از خود نمایش داشت؛ نشانههایی از یک جامعهٔ هنری که در کنار هم برای حمایت از یکی از اعضای خود میایستد و میراثی را پاس میدارد که هنوز تاثیرگذار و زنده است.
منبع: variety
ارسال نظر