8 دقیقه
چه اتفاقی افتاد: یک تکانِ شبانه و شوکِ ناگهانی
تعلیق کوتاه و ناگهانی جیمی کیمل از آنتن شبکه ABC در ماه گذشته بیش از آنکه فقط یک مشکل روابط عمومی باشد، شبیه به یک رخداد لرزه‌ای در دنیای تلویزیون شبانه جلوه کرد. این مجری هفتگی این هفته برای نخستین گفت‌وگوی مفصل خود از زمان حذف یک قسمت در 17 سپتامبر، در برنامه "The Late Show with Stephen Colbert" حاضر شد. آنچه پخش شد ترکیبی از اعتراف‌های شخصی، شرح درگیری پشت صحنه و بازتابی از شکنندگیِ رابطه میان شبکهها، نیروهای تولید و مخاطبان در صنعت سرگرمی قرن بیست و یکم بود.
کیمل آن تجربه را «سرکوب عاطفی» توصیف کرد؛ سلسله‌ای سورئال که از تماس تلفنی غیرمنتظره‌ای از مدیران ABC در ساعتی پیش از ضبط برنامه آغاز شد. با وجود اینکه تیم تولید، مهمان‌ها و جمع حضار از پیش حاضر بودند، کیمل می‌گوید شبکه پس از یک رأی‌گیری داخلی تصمیم گرفت آن شب را از پخش حذف کند — رأیی که او می‌گوید به نفعش نبود. این تصمیم تقریباً بلافاصله تبعاتی به دنبال داشت: عوامل گیج و سرگردان، مهمانانی که به خانه فرستاده شدند (یا در یک پس‌نوشت عجیب، برخی همچنان تصویربرداری شدند)، و انفجار واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی.
پشت صحنه و تئاتر پیچیده تلویزیون
قسمتی که هرگز پخش نشد، میزبان مهمانی آشپزیِ کریستین پتрони بود که در حال آماده‌سازی کوفته‌ها و پولنتا بود، و نوازنده هوارد جونز که در نهایت پس از تخلیه حضار، قطعه "Things Can Only Get Better" را در حضور کارکنان اجرا کرد. این جزئیات کوچکِ انسانی — ساعات آماده‌سازی یک سرآشپز، اجرای ضبط‌شده‌ی یک موزیسین — نشان می‌دهد چگونه ریتم‌های تولید می‌توانند یک‌شبه مختل شوند. برای حرفه‌ای‌های تلویزیون، دوربین تنها نوک یک کوه یخ لجستیکی است: نورپردازی، پذیرایی، هماهنگی با اتحادیه‌ها، مدیریت جمعیت و فروش بلیت، همه هنگام لغو یک تصمیم تحریری ضرر می‌کنند.
کیمل همچنین از پیامدهای پس از اتفاق سخن گفت: کاروان‌های عکاسان پاپاراتزی، هلیکوپترها، مسیرهای بسته‌شده توسط TMZ و حس دنبال شدن تا خانه مثل یک نمونهٔ مشهور. او با طنز از بازگشت بدون آرایش صحنه‌ای‌اش یاد کرد — «بخشی بی‌موی سرم رنگ نشده بود» — اما صادقانه دربارهٔ ترس و تزلزل خانواده‌اش و احساس انزوا در روزهای پس از آن سخن گفت. او سکوت تحمیلی را به نوعی حبس خانگی تشبیه کرد: تماس‌های تلفنی برای پاسخ دادن بود اما بیانیهٔ عمومی مجاز نبود.
سیاست، آزادی بیان و احتیاطِ شرکتی
این تعلیق با اظهاراتی که کیمل در برنامه مطرح کرده بود و واکنش‌هایی از سوی چهرههای محافظهکار و حتی رئیس کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) را برانگیخت، آغاز شد. شبکه حرکت خود را اقدامِ «کاهش تنش» توصیف کرد، در حالی که مدافعان کیمل آن تعطیلی را حمله‌ای به آزادی بیان خواندند. این قسمت جریان‌های متقابل سریعی ایجاد کرد: برخی سیاستمداران جمهوری‌خواه آن را نمادی از حسابرسی دانستند، در حالی که بسیاری در هالیوود و خارج از آن تصمیم ABC را مورد انتقاد قرار دادند.
تنش بین فشارهای سیاسی، مدیریت ریسک شرکتی و آزادی هنری پدیدهٔ تازه‌ای نیست، اما اکوسیستم رسانه‌ای مدرن این تضاد را تشدید می‌کند. شبکهها با نگرانی‌های تبلیغ‌کنندگان، فشار ایستگاه‌های وابسته، نظارتِ مقرراتی و شدتِ خشمِ آنلاین روبهرو هستند. جایی که در دهه‌های گذشته اختلافات تلویزیونی معمولاً زمان می‌طلبید تا فروکش کند، اختلافات امروز ظرف دقایق به مخاطبان جهانی می‌رسد و مدیران را مجبور می‌کند تصمیم‌هایی بگیرند که سرعت را بر تأنی ترجیح می‌دهد.
زمینه: مقایسه با جنجالهای گذشته در تلویزیون شبانه
در گذشته، مجریان شبانه بارها مرز میان طنز و تحریکِ خشم را مدیریت کرده‌اند. به بخش‌هایی فکر کنید که به اخراج‌ها، لغو برنامه‌ها یا عذرخواهی‌های عمومی منجر شد — از اخراج دان ایموس در رادیو تا لغو سریع برنامههای پربینندهٔ نمایشی که به دلایل اظهارات توهین‌آمیز کنسل شدند. قسمت کیمل در ادامهٔ منازعات تحریری قرار می‌گیرد، اما در این مورد خاص شبکه پیش از پخش به‌صورت پیشگیرانه برنامه را حذف کرد، نه اینکه پس از پخش اصلاح یا عذرخواهی کند؛ این تفاوت مهمی است.
این رویداد همچنین بازتابِ مبارزات قدرت سابق میان بخشِ شرکتی و خلاق است — مثلاً زمانی که شبکهها مجریان را جابه‌جا کردند یا دربارهٔ شوخی‌های سیاسی اعمال کنترل تحریری کردند. در عصر پخش آنلاین و استریم، هنرمندان اکنون پلتفرم‌های جایگزین دارند، اما تلویزیون شبکه‌ای سنتی هنوز محدودیت‌ها و تعهدات خاص خود را دارد، خصوصاً در برابر ایستگاه‌های وابسته و نظارتِ FCC.
واکنش مخاطب و صنعت
هواداران در فضای مجازی با ترکیبی از خشم، تمسخر و همبستگی واکنش نشان دادند. برخی بینندگان ABC را متهم به تسلیم شدن در برابر صداهای حزبی کردند؛ دیگران استدلال کردند که شبکهها باید محتاط باشند تا از درگیری‌های تنظیمی جلوگیری کنند. چهرههای مشهور و فعالان صنعت پشت کیمل صف‌آرایی کردند؛ موج حمایت در شبکه‌های اجتماعی نشان داد که میزبانان شبانه برای بسیاری از بینندگان هم سرگرم‌کننده و هم نوعی متفکرِ عمومی تلقی می‌شوند.
همچنین پیامدهای اقتصادی قابل لمس وجود داشت. صدها نفر در عملیات روزانهٔ یک برنامهٔ گفت‌وگومی‌گذرند — کارکنان، اعضای گروه موسیقی، عوامل تولید، تیم‌های بلیت‌فروشی. وقتی برنامه‌ای حذف میشود، تنها معیارهای رتبه‌بندی آسیب نمی‌بینند؛ معیشت‌های روزانه و فروشندگان کوچک مرتبط با تولید نیز لطمه می‌خورند.
پشت میکروفن: چرا این داستان برای طرفداران سینما و تلویزیون اهمیت دارد
برای دوستداران سینما و علاقه‌مندان به تلویزیون، برنامههای شبانه پیوندهای فرهنگی مهمی هستند: آن‌ها تیزرها و تبلیغات فیلمها را راه‌اندازی می‌کنند، مصاحبه‌های به‌یادماندنی میزبانی می‌کنند و نقدی جاری بر فرهنگ سلبریتی ارائه می‌دهند. بر هم خوردن این ریتم، اکوسیستم‌های تبلیغاتی‌ای را که استودیوها و توزیع‌کنندگان برای رسیدن به مخاطب وسیع به آن وابسته‌اند مختل می‌کند. حذف یک حضور شبانه میتواند ضربه‌ای به چرخهٔ تبلیغاتی یک فیلم یا کاهش شتابِ یک هنرمند نوظهور وارد کند.
علاوه بر این، نحوهٔ برخورد شبکهها با جنجال‌ها بر آزادی خلاقانه در تمام ژانرهای سرگرمی تأثیر می‌گذارد. اگر احتیاطِ مدیران به لغوهای پیشگیرانه بینجامد، نویسندگان و اجراکنندگان ممکن است خودسانسوری کنند؛ این امر میتواند لبهٔ طنز را کند کند و لحن نقد فرهنگی را تغییر دهد. برای بینندگانی که شبانگاهی را محلی می‌دانند که کمدی و نقد با هم تلاقی می‌کنند، موضوع، هم هنری و هم مدنی است.
«شبکهها اکنون روی سیمِ باریک‌تری راه می‌روند،» می‌گوید آنا کوواکس، منتقد سینما ساکن لس‌آنجلس. «این حادثه نشان می‌دهد چگونه احتیاط شرکتی میتواند سریعاً به سانسور فرهنگی تبدیل شود، و در عین حال آسیب‌پذیری تلویزیون زنده را در عصری که خشمِ فوری حکم‌فرماست، نمایان می‌سازد. سازندگان حالا باید مجموعه‌ای پیچیده از احساساتِ مخاطب، فشارِ ایستگاه‌های وابسته و توجهِ سیاسی را مدنظر قرار دهند.»
جزئیات خرد و نکات جالب
- این برنامه در مرکز تفریحی El Capitan Entertainment Centre ضبط میشود، محلی نمادین در هالیوود که اغلب برای اکران‌ها و رویدادهای ویژه استفاده میشود؛ حضور چنین فضایی به آن شب، جلوهٔ تئاتری خاصی بخشید.
- اجرای هوارد جونز از قطعهٔ «Things Can Only Get Better» که در حضور کارکنان ضبط شد، تبدیل به یک نکتهٔ غریب و در عین حال تأثیرگذار شد — نیمهٔ طعنه‌آمیز و نیمهٔ امیدوارانه — نمادی از توان تلویزیون برای یافتن صحنه حتی در دلِ آشوب.
خواه شما تعلیق کیمل را یک اقدام موجه شرکتی بدانید یا یک دخالت افراطی، این رخداد نمونه‌ای است برای بررسی نحوهٔ برخورد رسانهٔ مدرن با منازعات. همچنین یادآوری است که تلویزیون شبانه یک نهاد فرهنگی شکننده است: قدرتمند، در معرض دید و به‌طور غیرمنتظره‌ای حساس نسبت به فشارهای فضای رسانه‌ای همیشه روشن.
بازگشت کیمل به آنتن یک چیز را روشن می‌کند — نمایش باید ادامه یابد. اما اینکه شبکهها چگونه با طوفان‌های بعدی برخورد خواهند کرد، نه تنها طنز شبانه بلکه گفتمان گسترده‌تری دربارهٔ ریسک، مسئولیت و نقش سرگرمی در زندگی عمومی را شکل خواهد داد.
منبع: hollywoodreporter
ارسال نظر