.avif)
5 دقیقه
نبرد نهایی خودروهای اسپرت دهه ۱۹۸۰: تقابل دلورین DMC-12 با پورشه 911 کاررا
دههٔ ۱۹۸۰ با معرفی برخی از فراموش‌نشدنی‌ترین خودروهای اسپرت جهان همراه بود؛ اما معدود خودروهایی به اندازه دلورین DMC-12 و پورشه 911 کاررا ۳.۲ سریعاً قابل شناسایی هستند. با وجود اینکه هر دو به جایگاهی ویژه در تاریخ خودرو رسیدند، ولی مسیر آن‌ها کاملاً متفاوت بود. دلورین DMC-12 با ورود به فیلم «بازگشت به آینده» به شهرتی افسانه‌ای و حضوری به‌یادماندنی در فرهنگ عامه رسید و نماد سفر در زمان شد، در حالی که پورشه 911 کاررا به معیاری برای برتری مهندسی و عملکرد تبدیل گردید. امروز دوباره به این رقابت کلاسیک بازمی‌گردیم تا دریابیم کدامیک واقعاً سلطان خودروهای اسپرت دهه هشتاد بود.
طراحی و زیبایی‌شناسی: آینده‌نگرانه در برابر جاودانه
دست توانمند طراح برجسته، جورجتو جوجیارو، ردپای ماندگاری در ظاهر دلورین DMC-12 برجای گذاشت. بدنه‌ای از استیل برس‌خورده و درهای بال‌پرنده آن را از هر خودروی دیگری متفاوت ساخت. دلورین چون ستاره‌ای هالیوودی، قواعد سنتی را شکست و در هر مسیری جلب توجه می‌کرد. در سوی مقابل، پورشه 911 کاررا با پایبندی به خطوط کلاسیک و تناسب خاص مدل‌های پیشین خود، شکل و شمایل‌اش را به ظرافت صیقل داد؛ طراحی که با اصالت آلمانی، قرص و محکم، از هرگونه اغراق و تجمل پرهیز داشت و همچنان محبوب است.
.avif)
رویاروئی فنی: رقابت افسانه‌های پیشرانه عقب
هر دو خودرو، تجسم آرمان‌های اسپرت دهه هشتاد بودند: موتور عقب و انتقال قدرت به چرخ‌های عقب برای تجربه‌ای اصیل از رانندگی. اما شباهت‌هایشان همین‌جا پایان می‌یابد.
- دلورین DMC-12: قلب تپنده این خودرو، موتور ۲.۸۵ لیتری V6 با همکاری پژو، رنو و ولوو بود که تنها ۱۳۰ اسب‌بخار تولید می‌کرد. با وجود ظاهر جذاب و نوآورانه، عملکرد آن در دنیای واقعی کمتر از سطح انتظارات یک خودرو اسپرت گران‌قیمت (در سال ۱۹۸۱ با قیمت تقریبی ۲۵ هزار دلار، معادل ۹۲ هزار دلار امروزی عرضه شد) بود؛ چراکه همواره از نظر قدرت و پالایش فنی، عقب‌تر از رقبایش باقی ماند.
- پورشه 911 کاررا ۳.۲: این خودرو با موتور شش سیلندر تخت و هواخنک ۳.۲ لیتری، ۲۱۷ اسب‌بخار نیرو تولید می‌کرد و به جعبه دنده دستی پنج سرعته مجهز بود. پشتوانه تجربی مهندسی پورشه، 911 کاررا را نه فقط به خودرویی پرسرعت، بلکه به نماد توانایی در هندلینگ، اعتمادپذیری، و عملکرد بی‌نقص تبدیل کرده است؛ ویژگی‌هایی که این مدل را تا امروز برجسته نگاه داشته‌اند.
(1).avif)
مقایسه عملکرد: در پیست
وقتی که خودروها به جاده آمدند، تفاوت‌هایشان به‌وضوح آشکار شد. تیم TFLclassics در عبور از مرز ۸۸ مایل بر ساعت (همان سرعت افسانه‌ای سفر در زمان در فرهنگ عامه) با دلورین به سختی مواجه شد؛ چراکه سرعت‌سنج مدل آمریکایی فقط تا ۸۵ مایل را نشان می‌داد، اما با تلاشی خلاقانه نهایتاً به ۹۲ مایل رسیدند. اما زمان ثبت شده در مسیر یک‌چهارم مایل، حرف آخر را زد: دلورین ۱۹.۰۴ ثانیه زمان گرفت که با استاندارد سوپراسپرت‌ها فاصله زیادی دارد.
در طرف دیگر، پورشه 911 کاررا ۳.۲ با ثبت زمان ۱۶.۸۴ ثانیه، رقیب خود را به‌راحتی پشت سر گذاشت. چابکی کم‌نظیر و قدرت قابل‌توجه، پورشه را به خودروی ایده‌آل رانندگان بدل کرد و دلورین را به‌سادگی مغلوب کرد.
جایگاه بازار و میراث ماندگار
اگرچه دلورین DMC-12 سریع‌ترین نبود اما بدون تردید از نظر جذابیت ظاهری و داستان‌سرایی، برنده بود. استفاده از بدنه فولادی برس‌خورده آن تا دهه‌ها بی‌همتا باقی ماند و تنها با معرفی تسلا سایبرتراک مشابهی یافت. نقش پررنگش در سینما و فرهنگ عامه بی‌همتاست. اما برای شیفتگان واقعی خودروهای اسپرت، همیشه پورشه 911 کاررا انتخابی برتر بوده است؛ چه از لحاظ سرعت و چه از منظر مهندسی، کیفیت و دوام.
.avif)
نتیجه‌گیری: دو نماد دهه هشتاد با سرنوشت‌هایی متفاوت
در نهایت، دلورین DMC-12 و پورشه 911 کاررا، فلسفه‌هایی متفاوت از تاریخ خودروسازی را نمایندگی می‌کنند. دلورین یک جواهر نمایشی، رویای کلکسیونرها و ستاره فرهنگ عامه است. اما پورشه 911 کاررا، پرچم‌دار همیشگی برتری خودروهای اسپرت بوده و با به‌روزرسانی‌های مداوم، تحسین نسل‌های مختلف رانندگان را برانگیخته است. از نظر عملکرد و ارزش ماندگار، تردیدی نیست که 911 یک سر و گردن بالاتر قرار می‌گیرد. با این حال، دلورین همواره جایگاهی خاص در ذهن‌ها و رؤیای عاشقان سفر در زمان خواهد داشت.
منبع: autoevolution
.avif)
نظرات